ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΜΟΧΘΟΥ
ΤΗΣ ΜΑΡΟΥΛΑΣ ΚΛΙΑΦΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ


" Ως τον πόλεμο του 1940 ήμασταν πολλοί αλμπάνηδες. Τα χρόνια εκείνα τα άλογα ήταν τα μόνα μέσα μεταφοράς. Όλες οι μετακινήσεις τότε γίνονταν με τα λεγόμενα καραβάνια.
Δουλειά του αλμπάνη ήταν να κατασκευάζει πέταλα και να καλιγώνει τα άλογα. Για να βαδίζει καλά ένα άλογο ή ένα μουλάρι, έπρεπε να το καλιγώνουν κάθε 35 - 40 μέρες.
Το καλό καλίγωμα έχει μεγάλη σημασία. Ο Ναπολέοντας νικήθηκε επειδή δεν είχε καλιγώσει καλά τα άλογά του. Όταν τα άλογά του έπεσαν στους βάλτους, βγήκαν οι λαμαρίνες που είχαν για πέταλα και δεν μπορούσαν πια να τρέξουν.
Εγώ διατηρούσα πολλά χρόνια πεταλουργείο. Μου έφερνε ο πελάτης το ζώο που ήθελε καλίγωμα, εγώ έκοβα το νύχι του ζώου και με το μάτι υπολόγιζα το μέγεθος του πέλματός του, ώστε να κανονίσω και το μέγεθος του πετάλου που θα έφτιαχνα.
Ύστερα με την βοήθεια του φυσερού, άναβα το καμίνι με ξύλα καστανιάς, γιατί, τα χρόνια εκείνα, τα έτοιμα κάρβουνα ήταν δυσεύρετα. Το φυσερό το κατασκευάζαμε εμείς οι ίδιοι ως εξής: Παίρναμε το δέρμα μιας κατσίκας, το κατεργαζόμασταν με αλάτι και στύψη και στο στενό μέρος του δέρματος - εκεί που ήταν ο λαιμός - το δέναμε αφήνοντας μια τρύπα, διαμέτρου 5 εκατοστών. Στο πίσω μέρος του δέρματος στερώναμε δυο ξύλα, τα οποία, όταν τα πίεζες, ανοιγόκλειναν σαν ψαλίδι. Καθώς ανοιγοκλείνανε τα ξύλα, ο αέρας έβγαινε από το στόμιο και η φωτιά στο καμίνι φούντωνε.
Περιμέναμε λίγο να κατακάτσει η φλόγα και τα ξύλα να γίνουν κάρβουνα. Ύστερα το "τσιράκι" μας (μαθητευόμενος) έπαιρνε ένα κομμάτι σίδηρο, μήκους 20-25 εκατοστά και το κρατούσε με την τσιμπίδα πάνω από τα κάρβουνα, ενώ εγώ χτυπούσα το σίδηρο με τη "βαριά" (σιδερένιο σφυρί) και του έδινα το σχήμα του πετάλου, προσέχοντας το πάχος του να είναι ανάλογο με το πέλμα του ζώου.
Τα πε΄ταλα που φτιάχναμε ήταν δύο ειδών: αυτά που ξέρει ο πολύς κόσμος είναι τα λεγόμενα γερμανικά. Όμως εμείς συνήθως φτιάχναμε τα λεγόμενα "πέταλα πλάκα" γιατί με αυτά βάδιζαν καλύτερα τα άλογα στα βουνά"