Άλλοι τον λέγανε Γανωτή, άλλοι Γανωντζή, άλλοι Γανωματή, άλλοι Αλειφιά, άλλοι Καλαϊτζή και άλλοι Καλατζή.
Όπως και να τον αποκαλούσαν η εικόνα του πλανόδιου Γανωτή ήταν γνώριμη και πολύ οικία στους παλιότερους.
Ο Γανωτής γύριζε στους δρόμους και στις γειτονιές μ' ένα τσουβάλι κρεμασμένο από τον ώμο του μέσα στο οποίο έβαζε τα διάφορα χαλκώματα (κατσαρόλες, σινιά, ταψιά, καζάνια, κουταλοπήρουνα κλπ.) που έπρεπε να τα γανώσει (επικασσιτεροποιήσει)
Άλλοι γύριζαν με τα πόδια και άλλοι με τα κάρα ή τα τρίκυκλα και μάζευαν τα ξεβαμμένα χαλκώματα. Η περιπλάνηση στις γειτονιές κρατούσε μέχρι το μεσημέρι και το απόγευμα ο γανωτής έμεινε στο εργαστήριό του.
Εκεί, στη φωτιά, που τη διατηρούσε με το φυσερό και χρησιμοποιώντας τα απαιτούμενα υλικά και εργαλεία, όπως τα κολλητήρια, τις μασιές, τα καλάι (κασσίτερος) το νισαντίρι και το κεζάπι, γάνωνε τα χαλκώματα και τα έκανε σαν καινούργια δίνοντας στα σκεύη νέα λάμψη.
Τα μεγάλα σκεύη (ταψιά, καζάνια κλπ) τα καθάριζε πρώτα με τριμμένη στουρναρόπετρα τρίβοντάς τα με τα πόδια μέχρι να γυαλίσουν. Στην συνέχεια άδειαζε τη στουρναρόπετρα και σκούπιζε κατόπιν την επιφάνεια, για να φύγει ότι είχε απομείνει. Μετά έλιωνε το καλάϊ στη φωτιά μέσα σ' ένα τενεκεδένιο δοχείο και το έριχνε στο σκεύος.
Εκεί όπως ήταν λειωμένο μ' ένα κομμάτι βαμβάκι έστρωνε το μολύβι σε όλη την επιφάνεια και με νερό που έριχνε στη συνέχεια πάγωνε η στρώση.
Το καλό γάνωμα απαιτούσε δυο και τρεις στρώσεις.
Ο Γανωτής έπρεπε να είναι προσεκτικός και καλός στη δουλειά του, γιατί αν δεν γίνονταν σωστά το γάνωμα υπήρχε κίνδυνος δηλητηριάσεως.
Σήμερα λόγω αυτού του κινδύνου οι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν χάλκινα σκεύη για το μαγείρεμα του φαγητού, και άντ΄ αυτού χρησιμοποιούν ανοξείδωτες κατσαρόλες.
Έτσι σιγά - σιγά οι νέες συνθήκες και ανάγκες των ανθρώπων εκτόπισαν το επάγγελμα και μαζί μ' αυτό χάθηκε και ο γραφικός Γανωτής (Καλατζής).
πηγή