Σαν ανεπιθύμητος επισκέπτης, η φτώχεια, ένας εχθρός που αφορούσε πάντα άλλους, εισέβαλε στη ζωή των Ελλήνων, βάζοντας τέλος στο όνειρο της ατέρμονης ευημερίας.
Τι μπορεί να κάνει κανείς; Πώς να σηκώσει το βάρος των περιστάσεων; Πώς να αντέξει τη θύελλα, που ξέσπασε έξω και μέσα του, αποδυναμώνοντας το σώμα και το μυαλό;
Η ψυχολόγος - οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια, Αιμιλία Μαρκουίζου-Γκίκα, και η ψυχολόγος δρ. Έλενα Τράγου, μιλώντας στο ΑΠΕ - ΜΠΕ, επιχειρούν να δώσουν απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, σε μία προσπάθεια αποκωδικοποίησης μίας δυσβάσταχτης ψυχολογικής κατάστασης που βιώνει όλο και περισσότερο η ελληνική κοινωνία.
«Φτώχεια σημαίνει απώλεια. Και η κάθε μορφή απώλειας -ονείρων, δουλειάς, μέλλοντος, οικονομικής ευρωστίας- ενέχει πόνο, θλίψη, θυμό, καθώς και μία αίσθηση ανημποριάς. Στην Ελλάδα το κύμα κατάθλιψης που μαστίζει τους ανθρώπους, οφείλεται, κατά την άποψή μου, στην απότομη αλλαγή από το "έχω άπειρες ευκαιρίες" στο "δεν έχω εναλλακτική" και κατά συνέπεια "δεν έχω ελπίδα", που αποτελεί βασικό παράγοντα κινδύνου για ψυχική ασθένεια», λέει η κ. Μαρκουίζου-Γκίκα.
 «Οι άνθρωποι βέβαια είναι πολύπλοκα όντα με μεγάλα αποθεματικά συμπεριφοράς και γνώσης, η έννοια, όμως της επίκτητης αίσθησης αδυναμίας είναι μία υπαρκτή ψυχολογική κατάσταση, μία πραγματικότητα, η οποία διαρκεί μέχρι το άτομο να κινητοποιηθεί να πράξει κάτι διαφορετικό, να φύγει, να αποδράσει από ένα ακραία τιμωρητέο περιβάλλον», τονίζει.
Η κ. Μαρκουίζου-Γκίκα, συμπληρώνει ότι «είναι γεγονός πως η ελληνική κοινωνία έθρεψε "κακομαθημένα παιδιά", τα οποία σήμερα καλούνται να ενηλικιωθούν κατανοώντας ότι η ζωή δεν είναι μόνο υλιστικές παροχές, αλλά ενέχει και μία επίπονη και επώδυνη διαδικασία ωρίμανσης».
«Μόνο περνώντας μέσα από τον πόνο, λέει, και όχι αποφεύγοντάς τον, μπορεί να επιβιώσει κανείς. Άλλωστε οι άνθρωποι "αλλάζουν μόνο μέσα από τον σεβασμό, όταν ξαναβρίσκουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια", όπως είπε ο ψυχίατρος Peter Lang, υπέρμαχος της καταξιωτικής προσέγγισης της ψυχολογίας».
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ ΜΠΕ