Αφιερωμένη στις γυναίκες που μάχονται καθημερινά, που αγωνίζονται, που δημιουργούν και ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον για τις ίδιες και τον κόσμο είναι η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. «Η 8η Μαρτίου δεν είναι ημέρα για να γιορτάζουμε, αλλά για να κάνουμε απολογισμούς και να βάζουμε στόχους», τονίζει στο μήνυμά της η κυρία Μαρία Στρατηγάκη, Γενική Γραμματέας Ισότητας των Φύλων.

Η Ημέρα της Γυναίκας προσφέρει μια ευκαιρία στην Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων να κάνει ένα άνοιγμα στην ελληνική κοινωνία, στέλνοντας το μήνυμα ότι ακόμα και στις μέρες μας οι γυναίκες αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα, ανισότητες και περιθωριοποίηση. Και ποιος θα ήταν καλύτερος αποστολέας αυτού του μηνύματος από την Τέχνη, που έχει την δύναμη να προσεγγίζει την κοινωνία, να προβληματίζει και να αφυπνίζει.

Γυναίκες που κινούνται, που ταξιδεύουν, γυναίκες σε σταθμούς και μέσα μεταφοράς, γυναίκες με άγνωστο προορισμό που μας θυμίζουν κάτι ή ίσως περνούν απαρατήρητες. «Γυναίκες εν κινήσει». Η έκθεση φωτογραφίας που διοργάνωσε η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων σε συνεργασία με τις Σταθερές Συγκοινωνίες Α.Ε., εγκαινιάζεται στις 8 Μαρτίου στις 12 το μεσημέρι στο Μετρό του Συντάγματος.

Μετά από πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος, επιλέχθηκαν για την έκθεση 38 φωτογραφίες από 8 γυναίκες, επαγγελματίες και ερασιτέχνες, οι εξής: Μαρία Καππάτου, Μάρω Κουρή, Χαρίκλεια Λούπα, Βίλμα Μενίκη, Μαρίνα Προβατίδου, Φανή Σαρρή, Μαρία Σκούρτη και Ιωάννα Ταχμιντζή.


«Σε μια περίοδο που ό,τι έχουμε κατακτήσει γκρεμίζεται, η ημέρα αυτή μας θυμίζει πόσα βήματα έχουμε κάνει για να βρει η γυναίκα την θέση της στην κοινωνία, την οικογένεια και την εργασία», λέει στο «Βήμα» η κυρία Μαρίνα Προβατίδου (δεξιά),απόφοιτη της Ανωτέρας Σχολής Καλών Τεχνών. Θυμάται πως στην Σφενδάμη της Κατερίνης, όπου μεγάλωσε, «τέτοια μέρα, όταν βλέπαμε άνδρα στο δρόμο τον κυνηγούσαμε για να τον πειράξουμε με μια διάθεση ξεσπάσματος και χαράς».
Σε αυτή την έκθεση, αποτυπώνει στο φωτογραφικό φιλμ γυναίκες της επαρχίας, συγκεκριμένα στον Έβρο, κυρίως μετανάστριες, προσπαθώντας να διηγηθεί την ιστορία τους. Στις μεγαλουπόλεις συνήθως περνούν απαρατήρητες, «όμως όταν βλέπεις στον Έβρο μια γυναίκα να βγαίνει από το ποτάμι λασπωμένη, με ένα παιδί στην αγκαλιά, θέλεις να απλώσεις το χέρι να την βοηθήσεις», επισημαίνει η κυρία Προβατίδου. Μέσα από το καλλιτεχνικό πρίσμα της, θίγει τον ρατσισμό, την περιθωριοποίηση, τον ξεριζωμό και την ανισότητα.


Ως εκπαιδευτικός της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, η κυρία Βίλμα Μενίκη (αριστερά), παρατηρεί ότι ακόμη και στις μέρες μας, στα εκπαιδευτικά εγχειρίδια τα δύο φύλα παρουσιάζονται με στερεοτυπικό τρόπο: η μαμά που κρατάει στην αγκαλιά ένα μωρό κι ο μπαμπάς - οικοδόμος ή υπάλληλος γραφείου. Ως καλλιτέχνης από την άλλη, διαπιστώνει ότι η γυναικεία οπτική υποαντιπροσωπεύεται στα μουσεία και τις γκαλερί.«Μια τέτοια μέρα στέκεται καλή αφορμή για να βγουν οι γυναίκες από την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Να προβάλλουν στο φως τα έργα, αλλά και τα προβλήματά τους. Όχι όμως σε μια λογική σύγκρουσης με το αντίθετο φύλο, αλλά συνεργασίας και υποστήριξης» λέει στο «Βήμα». Επέλεξε οι φωτογραφίες της να παρουσιάζουν τις γυναίκες που ταξιδεύουν, που ζυμώνονται με άλλους πολιτισμούς, που κινούνται στον κόσμο.