Δεν είναι πολιτεία το χωριό μου
με κτίρια μεγάλα και αψηλά
εχ’ όμως όλα τα καλά του κόσμου
’’ ΠΟΥΡΝΑΡΙ’’ τ’ ονομά του ελληνικά.

Στο κέντρο της Ελλάδας είν’ στημένο
και ριζωμένο στη μικρή βουνοπλαγιά
τον κάμπο αγναντεύει θερισμένο
κι οργωμένο στου Φθινοπώρου τη σπορά

Πλούτη πολλά δεν έδινε ο τόπος
τα χρόνια εκείνα τα παλιά
και δούλευε σκληρά όλος ο κόσμος
χωρίς νερά κι αρδευτικά.

Απλός και νοικοκύρης ο πουρναριώτης
και αεικίνητος πάντα δουλευτής
καλόκαρδος και γεναίος πατριώτης
της Ρούμελης αοιδός και χορευτής.

Στον κάμπο το Θεσσαλικό βόσκει το μάτι
και κάθε σφύριγμα του τραίνου που περνά
αναστατώνει τη σκέψη για άλλο κάτι
μα μένει ο καπνος του τραίνου σαν ουρά.

Και κάποια καλοκαίρια με την κάψα
τα ανέμελα χωριατόπουλα μικρά
τρέχαν και παίζανε μες στα λιβάδια
τσαλαβουτώντας στης Κακάρας τα νερά.

Κι έδιωξε η φτώχια τα παιδιά του
στ’ άστυ τους έστειλε μακριά
μα όλοι θέλανε τη σκιά του
ζητούν τα σοκάκια τα στενά.

Τώρα υπάρχουν νερά και γεωτρήσεις
μα στην πλατεία γεροντάκια λιγοστά
και έχει σοδειές και πάμπολες πωλήσεις
μα παλικάρια δεν υπάρχουν πουθενά.

ΤΟΥ κ. Κ. ΜΑΚΡΟΛΕΙΒΑΔΙΤΗ