Την εμφάνισή του σε ολοένα και μικρότερες ηλικίες κάνει την εμφάνισή του – τα τελευταία χρόνια- ο διαβήτης τύπου 2.
Αυτό καταδεικνύουν έρευνες του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και του Ινστιτούτου Σωματικής Απόδοσης και Αποκατάστασης του Κέντρου Έρευνας, Τεχνολογίας και Ανάπτυξης Θεσσαλίας.
Στην εξέλιξη του φαινομένου σημαντική επίδραση έχει η παχυσαρκία που αποτελεί ένα συνεχώς επιδεινούμενο πρόβλημα στις αναπτυγμένες χώρες και το οποίο τείνει να προσλάβει διαστάσεις επιδημίας ή ακόμα και πανδημίας.
Η συχνότητα της παχυσαρκίας αυξάνεται με γοργό ρυθμό και επεκτείνεται σε παιδιά και εφήβους των ανεπτυγμένων χωρών. Δεδομένα αναφέρουν ότι, 22 εκατομμύρια παιδιά παγκοσμίως, κάτω των 5 χρόνων, είναι υπέρβαρα ή παχύσαρκα.
Μάλιστα, εργασίες που έχουν γίνει σε παιδιά της Δυτικής Θεσσαλίας δείχνουν ότι, περίπου το 50% των παιδιών είναι υπέρβαρα ή παχύσαρκα.
Στην ηλικία 6-12 χρόνων, 1 στα 4 παχύσαρκα παιδιά έχει μειωμένη ανοχή στη γλυκόζη και το 60% των παιδιών αυτών διατρέχουν κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακών ασθενειών. Η πιο σημαντική μακροπρόθεσμη συνέπεια της παιδικής παχυσαρκίας είναι ότι περνάει και στην εφηβεία, ενώ τα παιδιά διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να γίνουν υπέρβαροι ή παχύσαρκοι ενήλικες.
Από μελέτες που έχουν γίνει προκύπτει ότι εκκρίνονται αρκετές ουσίες από τον λιπώδη ιστό, με ξεχωριστή σημασία η κάθε μία. Σ' αυτές τις ουσίες περιλαμβάνονται η αντιπονεκτίνη, η βισφατίνη και η ρεζιστίνη. Και οι τρεις αυτές λιποκυτταροκίνες σχετίζονται με την παχυσαρκία και την ινσουλινοαντίσταση. Τα επίπεδα της αντιπονεκτίνης μειώνονται στην παχυσαρκία και σε καταστάσεις ινσουλινοαντίστασης και καρδιαγγειακών ασθενειών. Η άσκηση μπορεί να βελτιώσει την ευαισθησία της ινσουλίνης, μια επίδραση που επιτυγχάνεται μέσω της ρύθμισης των επιπέδων αντιπονεκτίνης.
Η βισφατίνη είναι μια καινούργια σχετικά λιποκυτταροκίνη, που απομονώθηκε το 2004 και βρίσκεται σε υψηλές ποσότητες στο κοιλιακό λίπος. Η βισφατίνη μιμείται τη δράση της ινσουλίνης και παίζει σημαντικό ρόλο στη σχέση παχυσαρκίας και μεταβολικού συνδρόμου, ενώ τα επίπεδα της στους ενηλίκους αυξάνονται με την παχυσαρκία και το διαβήτη τύπου 2.
Η δε ρεζιστίνη εμπλέκεται στην ομοιοστασία της γλυκόζης και στο μεταβολισμό και θεωρείται ότι επιφέρει σημαντική αντίσταση στην ινσουλίνη στο ήπαρ.
Η εξέταση παχύσαρκων παιδιών, ηλικίας περίπου 12 ετών, έδειξε ότι αυτά τα παιδιά είχαν σημαντικά χαμηλότερα επίπεδα αντιπονεκτίνης και σημαντικά μεγαλύτερα επίπεδα βισφατίνης σε σχέση με τα φυσιολογικού βάρους παιδιά και τα παιδιά που ασκούνταν.
Η μεταβολή αυτή των λιποκυτταρινών στα παχύσαρκα παιδιά είναι παρόμοια μ' αυτή που εμφανίζεται σε ενήλικα άτομα που παρουσιάζουν αντίσταση στην ινσουλίνη και προδιάθεση για εμφάνιση σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2.
Σημαντικό συμπέρασμα είναι επίσης ότι τα παιδιά που ασκούνταν και είχαν αυξημένο ποσοστό λίπους δεν παρουσίασαν σημαντικές μεταβολές στα επίπεδα της αντιπονεκτίνης, ρεζιστίνης και βισφατίνης. Φαίνεται λοιπόν, διαπιστώνει, πως η άσκηση δρα προστατευτικά στις μεταβολές των λιποκυτταρινών και έτσι αναδεικνύεται η σημασία της σωματικής δραστηριότητας από την παιδική ηλικία.