Στο ραδιόφωνο βροντάει  η ανθυγιεινή  φωνή του «σκύλαρχου»,  δανείζοντας στα ερτζιανά την τραχιά της χροιά, σκεπάζοντας «μπάντες» και παρακείμενες συχνότητες, φέρνοντας μνήμες, καθώς πρόκειται για πολυδύναμες σχέσεις  με τα «πολιτιστικά κέντρα» του παρελθόντος. Ωδή στην μακροημέρευση με οποιοδήποτε κόστος, ωδή στις μπαγιαντέρες πρώτο τραπέζι πίστα, όπου οι  έχοντες κονομημένοι (αγρότες, υδραυλικοί, γυρολόγοι, τσοπάνηδες, σκαφτιάδες, αστρολόγες, ράφτρες, κομμώτριες με ύφος καρδιοχειρουργού, και ευειδείς ψηλοκάπουλες), ανάβοντας με πεντοχίλιαρα τα πούρα τους βάφτιζαν  το ουίσκι ποτό του λαού.
Οι λίγο μεγαλύτεροι, μανταλωμένοι, αποχαυνωμένοι από τις χαμηλού επιπέδου εκπομπές που υποτιμούν τη νοημοσύνη. Η αρχή της «τηλεοπτικής Δημοκρατίας», εισέβαλε στη ζωή μας και επιβλήθηκε με τρόπο απόλυτο, φέρνοντας το κιτς την υποκουλτούρα την κρυφή κάμερα και την οθόνη της κλειδαρότρυπας.
Αφέθηκαν οι άχρηστοι να μας προσβάλλουν και τώρα υποφέρουμε απ΄την κακή μας φήμη. Οδύνη.
Από την άλλη η πιτσιρικαρία παίζοντας οργιάζει στο πίσω  δρομάκι, χτυπώντας αλύπητα το τόπι,  λες και θέλουν να εξωραΐσουν για λογαριασμό  του κοσμάκη όλες τις οδύνες. Αντιδικίες, μικροδιενέξεις, πειράγματα, εξερευνήσει και αδιάκοπο τρεχαλητό στο κυνήγι της νίκης που αποτελεί βασικό συστατικό στο αθώο παιδικό παιχνίδι.. Ωδή στην παιδική ανεμελιά στην καθαρότητα της ψυχής.
Γέλια, φωνές, χαρά, ξεγνοιασιά και ένα μάτσο παιδιά να πηγαίνουν πέρα δώθε σαν δαιμονισμένα. Το ίδιο δρομάκι κάποτε στέγασε και τα δικά μου παιδικά όνειρα Ήμουν κι εγώ ένα από αυτά τα διαολάκια, (σε αντίθεση με το όνομα μου  που αποτελεί διαβατήριο επίγειας και… επουράνιας ζωής), που έκανα τους γονείς μου να καρδιοχτυπούν κάθε φορά που σκαρφάλωνα σαν δρυοκολάπτης,  παριστάνοντας το σούπερ ήρωα, κουβαλώντας εκ των υστέρων ανάλογα παράσημα. Ρούχα, κεφάλια, σαγόνια, γόνατα, αγκώνες σε κατάσταση σοκ και την Κυρά Βαγγελιώ, σε κατάσταση αμόκ. Οι μουσικές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων δεν έχουν νότες• είναι η φωνή της μάνας από το μπαλκόνι, ο στεντόρειος συλλαβισμός του ονόματός μου που με καλούσε να επιστρέψω σπίτι μπας και προλάβει το κακό. Ήξερε με τη θηρίο είχε να λογαριαστεί.
Ο τόπος «οικογένεια», σίγουρα δεν χαρακτηρίζεται τόσο από γεωγραφικές συντεταγμένες, αλλά είναι ένα τοπίο αγιασμένο ψυχικά, ένα τοπίο αγαλλίασης,  από το οποίο ξεκινήσαμε, αντιγράφοντας μοντέλα συμπεριφοράς και κουβαλώντας εφ όρου ζωής συναισθηματικά παράσημα και τραύματα.
Και δεν ήταν λίγες οι φορές που μεγαλώνοντας, όταν αναζητούσα αυτή την παιδική ανεμελιά, πήγαινα μια βόλτα μέχρι τα παλιά λημέρια να ξεχνιέμαι. Το σκηνικό δεν άλλαζε ποτέ, μόνο οι πρωταγωνιστές του: τα παιδιά!
Ευτυχώς δεν έχουν ακόμα «ψηφιοποιηθεί», παρότι ελλοχεύει κίνδυνος παιδαγωγικού εκτροχιασμού. Η ανθρώπινη συνείδηση, και ιδιαίτερα η παιδική, πριν έρθει σε επαφή με την εμπειρία, είναι άδεια από κάθε περιεχόμενο, ένας άγραφος πίνακας (tabula tasa).  Ποιος ξέρει; ίσως προλάβει η Πολιτεία να θεσπίσει κανόνες προστασίας με γνώμονα τη γνώση και την αυτορρύθμιση για να ξεφύγουμε από πρόσθετο τιμωριτικό διδακτισμό. Η αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών ας αποτελέσει  το μεγάλο στοίχημα για την Παιδεία, τη Διοίκηση και τη Δημοκρατία με βάση την αρχή: είμαστε δημιουργικοί  διαχειριστές και όχι υποχείρια του μέσου.

Ανεξήγητο, λοιπόν,  πως μέσα σ΄αυτή την κοσμοχαλασιά δημιούργημα  της φωνασκούσας μειοψηφίας,  η νόηση έκανε «μπλουζόν», στους εκπροσώπους του 19ου, Φίχτε, Σέλλιγκ, Χέγκελ, Νίτσε, Κοντ, Σπένσερ  Φόυερμπαχ  Μαρξ και Σοπενάουερ, στο κομμάτι  εκείνο της φιλοσοφίας, που διακρίνεται για την πολυμορφία και το δυναμισμό της, αλλά στερείται την αισιοδοξία προηγούμενων  περιόδων. Κατά τον Σοπενάουερ ο κόσμος είναι δοσμένος ως παράσταση και ως βούληση. Όποιος έχει μόνο παράσταση του κόσμου, αυτός έχει μόνο επιφανειακή εικόνα για τον κόσμο. Όποιος όμως τον  αντιλαμβάνεται σαν βούληση, αυτός έχει συλλάβει την αληθινή του ουσία. Όχι λοιπόν η ιδέα, αλλά η τυφλή βούληση είναι η αρχή και το υπόβαθρο του κόσμου. Η βούληση του Σοπενάουερ είναι ισοδύναμη με το τυφλό και ασυνείδητο ένστικτο που σα μοναδική ιδιότητα έχει την ορμή και τη δίψα για ζωή και μάλιστα ή δυνατόν ηγεμονική.

Μια τέτοια φιλοσοφία μπορεί μόνο να έχει απήχηση σε άτομα που έχουν παρόμοια με τον φιλόσοφο ψυχολογία. Έχουμε τέτοιους; Αρκετούς λες; Μπορεί!

Αλλά,
τι είναι αλήθεια αυτό που ψάχνουμε στη ζωή μας; Πόσο παλεύουμε για να κατακτήσουμε τους στόχους μας και πόσο ξεφεύγουμε απο τον δρόμο μας σ΄αυτή την προσπάθεια; Γιατί πολλές φορές κυνηγάμε ένα άπιαστο όνειρο και πως ξέρουμε πως ο στόχος που θέτουμε αντιστοιχεί σε αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε ή το αντίθετο; Είμαστε τελικά τόσο σίγουροι για τις ανάγκες μας;

Σίγουρα ως  άνθρωποι ψάχνουμε κάτι το ανώτερο, μια δύναμη που θα μας ταρακουνήσει και θα αλλάξει την ζωή μας θα μας χαρίσει ευτυχία. Αλλά αν εμείς δεν διαθέτουμε την απαιτούμενη αυτογνωσία, τότε δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε τι πραγματικά θέλουμε και τι πραγματικά μπορούμε να κατακτήσουμε, σε συνάρτηση πάντα με τις ικανότητές  μας. Και για να είσαι ευτυχισμένος σημαίνει να μπορείς να γνωρίσεις τον εαυτό σου χωρίς να τρομάξεις μας λέει ο  Walter Benjamin,  (Γερμανός φιλόσοφος).
Διαφορετικά κυνηγάμε την ευτυχία ενός ψέματος.
Τελικά η αυτογνωσία είναι ισχυρότερη απ΄την επίγνωση; Ναι Είναι!

Όταν εν τέλει καταλαβαίνουμε πως όλα ήταν άδικος κόπος τότε δίνουμε στον εαυτό μας την επιλογή του λάθους, δικαιολογούμε τις χαμένες καταστάσεις και στη συνέχεια κυνηγάμε ένα άλλο ονειρεμένο ψέμα και κυνηγώντας ένα όνειρο, καταλήγουμε να κυνηγάμε τον εαυτό μας! "Δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος γι’ αυτόν που δεν ξέρει πού πηγαίνει. ‘’Γουλιέλμος Β' της Οράγγης’’.

Κάτι ανάλογο με την κρίση που περνάμε. Πορεία στο πουθενά με  κόντρα άνεμο και όργανα προσανατολισμού με λάθος ενδείξεις. Καμία δημοσιονομική εκτροπή δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία για τη βία που ασκείται. Δυστυχώς στη χώρα μας η κρίση κατάντησε δικαιολογία και πρόσχημα για να καταργηθεί η κοινοτική διαδικασία (το Βερολίνο αποφασίζει και οι άλλοι ακολουθούν), για να ανατραπεί το δημοκρατικό κεκτημένο δεκαετιών (υπάλληλοι δίνουν εντολές σε εκλεγμένες κυβερνήσεις), για να υπηρετηθεί μία πλήρης ανατροπή αξιακού συστήματος: Η εργασία δεν είναι δικαίωμα, αλλά προνόμιο, η πρόσβαση στο κράτος πρόνοιας δεν είναι αυτονόητη, αλλά ανταμοιβή, η εξαθλίωση δεν είναι απαράδεκτη, αλλά φυσική εξέλιξη σε χώρες που έχουν χρέη και ελλείμματα. Άλλαξε  και ο ορισμός της αξιοπρέπειας: Θα δουλεύεις για ένα μισθό πείνας και θα λες «ευχαριστώ» που δεν συγκαταλέγεσαι στα εκατομμύρια των ανέργων. Σύμφωνο ειλωτίας.
Θα είσαι ανασφάλιστος και θα παρακαλάς τον εργοδότη να συνεχίσει να σε εκμεταλλεύεται. Θα σου κόβεται η σύνταξη και θα ενθουσιάζεσαι γιατί το παιδί σου μπορεί να μην έχει καν την ευκαιρία να βγει στη σύνταξη. Θα ζαλίζεσαι από την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, ευχαριστώντας τους δανειστές που σε κρατούν με σωληνάκια στον πρώτο κόσμο, γιατί μπορεί να σε αποσυνδέσουν και να τελειώσουν όλα. Οι Γερμανοί, που μας υποδεικνύουν το δρόμο της δημοσιονομικής αρετής, μας μπούκωναν με το στανιό με πανάκριβα εξοπλιστικά προγράμματα για να πλουτίσει η δική τους αμυντική βιομηχανία και έκαναν εξαγωγή διαφθοράς μοιράζοντας μίζες για την προώθηση των προϊόντων δικών τους εταιρειών. Πόλεμος παντού και πάντα και εμείς οχυρωμένοι πίσω από κράτος μόρφωμα.

Όταν λοιπόν έλεγε,
εκείνος ο παππούς απ΄την Έφεσο, ο Ηράκλειτος, ό,τι ο πόλεμος είναι πατέρας των πάντων, εννοούσε τη σύγκρουση των αντιθέτων που καταλήγει στη σύνθεση και όχι τη σφαγή που προκαλούν οι αδυσώπητες διενέξεις. Εννοούσε ότι όλα στον κόσμο και τη ζωή γίνονται με μια αιώνια  νομοτέλεια, με έναν «λόγον».
Ο λόγος αυτός είναι η αρμονία των αντιθέσεων. Εκεί που νομίζει κανείς ότι υπάρχει πάλη και πόλεμος, ότι οι αντιθέσεις αλληλοαναιρούνται, διαπιστώνεις ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλ. συνυπάρχουν σε μια αδιαίρετη ενότητα και η μια δίνει νόημα στην άλλη.
Δεν μπορεί να νοηθεί ειρήνη χωρίς πόλεμο, καλοκαίρι χωρίς χειμώνα, υγεία χωρίς αρρώστια, χαρά χωρίς λύπη, καλό χωρίς το κακό, επιτυχία χωρίς αποτυχία, ωδή χωρίς οδύνη.
Ναι ωδή χωρίς οδύνη.
Το ένα είναι ανύπαρκτο δίχως το άλλο. Η πιο όμορφη αντίθεση είναι η αρμονία των αντιθέσεων. Τελικά τα αντίθετα είναι όψεις του ίδιου πράγματος.

Στο ραδιόφωνο ο «ύμνος στο  ήλιο Θεό»,

Και χωρίς τα φτερά δεν φοβάμαι
το γαλάζιο ζεστή αγκαλιά
στα ψηλά τα βουνά να κοιμάμαι
στο Αιγαίο να δίνω φιλιά.

Σαν το σύννεφο φεύγω Πετάω
έχω φίλο τον Ήλιο-Θεό
με του αγέρα το νέκταρ μεθάω
αγκαλιάζω και γη κι ουρανό.

Ωδή, στο υπέρτατο καθήκον, στην Ελληνική λεβεντιά, που αιώνες με  το λιγοστό  της  αίμα ποτίζει  το δένδρο του καθήκοντος, σε πείσμα  κάθε αξιακής καθίζησης.

Ωδή, στα θρυλικά  φαντάσματα ( F-4 Phantom), που δω και 40 χρόνια κυριαρχούν με την  επιβλητική τους παρουσία στους ελληνικούς ουρανούς.
(Η Πολεμική Αεροπορία (ΠΑ), διοργανώνει εκδήλωση για την επέτειο 40 χρόνων από την άφιξη των αεροσκαφών F-4E στην 117 Πτέρυγα Μάχης, την Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014 και ώρα 10:00, στην Αεροπορική Βάση Ανδραβίδας).

Ωδή, δοσμένη μαγευτικά,  με τη σπάνια μουσική φυσιογνωμία του Βασίλη Σκουλά. Το ηχόχρωμα της φωνής, το ηχείο του θώρακα, η εσωτερική δύναμη που εκφράζεται αυστηρά πάνω στο μύθο των  Αεροπόρων τον κατοχύρωσαν στη συνείδηση όλων ως ερμηνευτή των Ελληνικών φτερών. Βλέπεις, ενίοτε, τα συναισθηματικά φορτία καθορίζουν το μέγεθος της αποδοχής προσδίδοντας διαστάσεις εξώκοσμες.
Ένας καλλιτέχνης που απλά αναπνέει και τραγουδάει χωρίς καμιά προσπάθεια, καμιά επιτήδευση, κρατώντας πάντα ψηλά την δωρικότητα της φωνής του. Αγερικό της Λεβεντογέννας  κρητικής Γής. Σεμνός και αγέρωχος, πιστός  εργάτης της τέχνης του, όπως και οι Αετοί τους οποίους  υμνεί.

Σαν το σύννεφο φεύγω πετάω,
να χάνεσαι στο βαθύ γαλάζιο, να αισθάνεσαι το σύμπαν απέραντο, αναζητώντας  την ανέσπερη ηλιαχτίδα και να μακαρίζεις τον εαυτό σου που έτυχε να γεννηθείς ευλογημένος  για να ζήσεις  το όνειρό σου.
Σ΄αυτή την προσπάθεια όλοι συμμετέχουν. Εκεί στην καυτή ράχη της ατράκτου, στις πτέρυγες  του Αεροσκάφους, σκεπασμένοι με τα φτερά των Αρχαγγέλων, όλοι στοιβαγμένοι συμπαραστάτες, συνοδοιπόροι ως μια ισχυρή ομάδα, μια οικογένεια, που εργάζεται «επ’ αγαθώ της Πατρίδος», παραμερίζοντας το προσωπικό όφελος για το κοινό καλό. Είναι το προσωπικό της ΠΑ, που εργάζεται με υπομονή και επιμονή, με ζήλο και αφοσίωση, με ομοψυχία και ενότητα και έχει ως όραμα να ανεβάσει την Πολεμική Αεροπορία ακόμη πιο ψηλά, εκεί που ορίζει το χρέος προς την πατρίδα, όπως λένε και οι ηγήτορες.
Ο Εφοδιαστής, ο τεχνικός, ο μηχανοσυνθέτης,  ο οπλουργός, ο οικονομικός, ο Μετεωρολόγος,  ο ΧΕΚ, ο Αμύνης, ο Μεταφορικός, ό έφεδρος, με μια σκέψη, ένα σκοπό. Την ασφάλεια των πτήσεων.
Καλές προσγειώσεις γιοί μου.

Αλλά να και  η αντίθετη  όψη η  τέμνουσα κατά το Φιλόσοφο, λες και δεν έχει μόνιμους φίλους ούτε μόνιμους εχθρούς παρά μόνο μόνιμα συμφέροντα.

 Οδύνη λοιπόν,
γιατί από παντού, εικόνες και μαντάτα ολοκληρωτικής καταστροφής και όχι απλώς ανυπολόγιστης ζημιάς και σε αντίθεση με τα καμένα δάση ελάχιστες οι ελπίδες να αναγεννηθεί η χώρα από την τέφρα.
Οδύνη, γιατί η κρίση των αξιών εκφράζεται και ως κρίση σημασιών, λέξεις όπως εκμετάλλευση ή αδικία, δεν έχουν πια νόημα. Θεέ μου δείξε μου τους φίλους μου γιατί τους εχθρούς μου τους γνωρίζω!
Οδύνη, γιατί ενώ η  εποχή προσφέρεται να συντελεσθούν  δομικές αλλαγές και σε χώρους ευαίσθητους, αυτοί ανθίστανται πεισματικά, παραμένοντας αγκιστρωμένοι σε δογματικές επιλογές οι οποίες οικοδομήθηκαν  στη βάση ενός παραπλανητικού λαϊκισμού. Εδώ αβίαστα εντάσσεται και ο χώρος των ΕΔ.
Οδύνη, γιατί δυστυχώς βρισκόμαστε, σε χρόνια  κατάσταση  λανθάνοντος πολέμου, με, τερτίπια, υπόγειες συνεννοήσεις,  στρεψοδικίες,  δημόσιες σχέσεις και με ότι τέλος πάντων έχει σχέσεις μ΄ έναν μικρόκοσμο που προσπαθεί να υποκαταστήσει το ελλείπον της συγκρότησης και  της αξίας με πλάγιους τρόπους, εγκαθιστώντας, την οργανωμένη μετριότητα. Υμνούσαμε το ψεύδος τη νομεγκλατούρα, που απέκρυβε την οικτρή πραγματικότητα, κονιορτοποιώντας  κάθε έννοια δεοντολογίας, αγγίζοντας τα όρια της εν γνώσει απάτης. Ο Πατερναλισμός μια χαρά τα βόλεψε.
Συμμέτοχοι, συνένοχοι, συνυπεύθυνοι;
Οδύνη, γιατί σε τούτη ΄δω τη χώρα η επιτυχία θεωρείται ποινικό αδίκημα, ιδιαίτερα από εκείνους τους τελάληδες  που με μια ιδιότυπη λαγνεία διαλαλούν  τα υποτιθέμενα κενά των άλλων, με προφανή σκοπό την ευκολότερη  δόμηση των εξουσιαστικών τους επιδιώξεων. Αλλά σε κάθε περίπτωση καλό είναι να θυμόμαστε: «sic transit Gloria muomhti». Η δόξα η εφήμερη γρήγορα περνάει.
Οδύνη,  γιατί η  “Διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου” και το “Συμβόλαιο με το Λαό” , τελικά απεδείχθησαν  στα χέρια ανίκανων  από τις  μεγαλύτερες πολιτικές απάτες της μεταπολίτευσης.
Οδύνη, γιατί σήμερα 3 του Σεπτέμβρη επιβεβαιώθηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ό,τι το κοινωνικό συμβόλαιο κατάντησε ένα κουρελόχαρτο που  ακόμα και οι εταιρείες ανακύκλωσης, παρότι  φέρει τη σφραγίδα «ΑΠΟΡΡΙΨΗ»,  αρνούνται να το ¨μαζέψουν¨.
Οδύνη, γιατί κάποιοι ακόμα τρώνε και μπαζώνουν τα χρηματοκιβώτιά τους με δισεκατομμύρια.
Οδύνη, γιατί  κάθε ημέρα διαπιστώνεται ό,τι όσοι το πήραν έγκαιρα χαμπάρι,  όλα αυτά τα "ποντίκια" πήδηξαν από τα βουλιαγμένο καράβι και χώθηκαν στο νεότευκτο καράβι της ευρύτερης αριστεράς, που καθελκύεται με τιμές και δόξες. Βλέπω μπρος στα μάτια μου τη νέα κοροϊδία που είναι προ των πυλών. Μακάρι να λαθεύω.
Και τέλος η χειρότερη όλων,
Οδύνη, γιατί δεν μπορέσαμε επιτέλους  να ξεχωρίσουμε τα πρόσωπα απ΄τα προσωπεία.
Εν τάχει, μου θυμίζει κοθόρνους και ψηλά τακούνια γυναικών, όταν χαλάνε τη συμμετρία και δημιουργούν παραπειστική εικόνα. Το ίδιο και όλα εκείνα τα ψεύτικα στολίδια και ψιμύθια που όταν φεύγουν παραδίδουν ένα άνθρωπο αλλιώτικο, αγνώριστο εντελώς ξένο από αυτόν που είδες, που ζύγωσες, που μετρήθηκες πνευματικά,  εμπιστεύτηκες και ενδεχόμενος εντυπωσιάστηκες. Ποτέ δεν μπόρεσα να μπω στο ρόλο του Εμ-Εμ,  «εμ΄ από δω εμ΄ από ΄κει» και να καταλάβω πως λειτουργούν όταν ξέρουν ότι από την επίπλαστη, ψεύτικη εικόνα, δεν μένει τίποτα, ή μάλλον μένουν οι κακές αναμνήσεις οι οποίες για χρόνια καπνίζουν κρυφοκαίγοντας σαν τα  αποκαΐδια ενός σκουπιδότοπου... Και αυτή η εικόνα  μοιάζει σαν σκέλεθρο πεταμένο στο πουθενά, σαν ουρόβοφος όφις που δεν μπορεί πλέον να δαγκώσει και τρώει την ουρά του. Και τρέμω, τα ερπετά που να πάρει.
Υπάρχουν λοιπόν διακριτά σημεία και στις ΕΔ, που λειτουργούν με στερεότυπα και πρέπει άμεσα να μεταρρυθμιστούν. Η επιλογή των εν δυνάμει ηγετικών  στελεχών, πρέπει να  γίνεται με κριτήρια αξιολόγησης τη:
•    Συνέπεια έργων και λόγων
•    Διαχειριστική επάρκεια ώστε «έγκαιρα να αντιλαμβάνονται», τις ισορροπίες σε ένα περιβάλλον που διαρκώς μεταλλάσσεται.

Αλλά το σημαντικότερο,
να τους διακρίνει ρεαλισμός, να βλέπουν τη ζωή και τον αγώνα των στελεχών και να εγκαταλείψουν τις σκέψεις «για ηγεμονική μακαριότητα», κοιτάζοντας  κατά πρόσωπο την «υπηρεσιακή αθλιότητα», ώστε  να μην ακκίζεται σαν δημοκρατία «η σφαγή των αμνών» , σαν «πρόοδος» η βουλιμική ασυδοσία των αρεστών.
Να υπάρχει δικαιοσύνη, ανθρωπιά και όχι να προβάλλουν την τάση τους για τελειότητα σε ένα φανταστικό ή ιδεατό ον που απλώς είναι χίμαιρα.
Διαφορετικά πρόκειται περί καταισχύνης, αφού η όποια  επιδίωξη μετατρέπεται από μέσο δημιουργίας και προσφοράς, σε πεδίο συναλλαγών.

Αλλά μάλλον δεν πρέπει να περιμένουμε άμεσα ρηξικέλευθες τομές, γιατί απλά  δεν συμφέρει  εκείνους τους βολεμένους αισιόδοξους, οι οποίοι έχουν μάθει να αφήνουν ανέγγιχτες τις δαπάνες της  προσωπικής τους  προσπάθειας. Στο βασίλειο της απελπισίας τους αυτή η πρώτη φευγαλέα όψη της αποτυχίας μοιάζει πάντα φαντάζομαι με όραμα θανάτου.

Μοιραία λοιπόν, πυροδοτείται όλο το σύστημα.. Κι΄ αυτό γιατί δημιουργήθηκαν «λόμπυ», εγκολπώνοντας επιτήδειους ψοφοδεείς και όχι μόνο, προσφέροντάς τους χώρο προνομιακό. Θυμίζει εκείνο το περίφημο «γεννήθηκε  Άρρεν stop.. Κρατήσατε  θέση stop».
Μήπως  όμως για εκείνους που  έχουν αναλάβει «ιεραποστολικά», να εξισώσουν την αρετή με την ισχύ, παρήλθε ο καιρός « της ήπιας απάτης»;
Κατά τον Μακιαβέλι, υποχρέωση του ηγεμόνα, απέναντι στην δεδομένη επιθυμία του να κρατήσει την εξουσία, είναι η δημιουργία μιας αυλής, που αποτελείται από κόλακες και εξουσιολάγνους τους οποίους πρέπει να φοβάται και να αγαπά συγχρόνως! Και τόσο πολύ πρέπει να ασχολείται με τον έλεγχο αυτής της καμαρίλας, ώστε δεν του μένει παρά ελάχιστος χρόνος, για να κυβερνήσει. Τέτοιους χρειαζόμαστε; Αλλά τότε η εξουσία αποκτά ένα σκληρό, ψυχρό, απόμακρο πρόσωπο, δυσερμήνευτο για τους πολλούς, οι οποίοι ελπίζουν μόνο στην φυσική αυτοκαταστροφή του.
Σωστά λοιπόν, ανέκραξε ο Γιωργής, ό,τι  και η εξουσία είναι βέβαιο πως καταλήγει στα αζήτητα ή αν θέλετε, νομοτελειακά ακολουθεί την πορεία του βιολογικού  σπειρώματος,  που ξεφορτώνει σφιχταγκαλιασμένους, εξουσιαστές και υποχείρια,  με τυμπανοκρουσίες μεν , αλλά χωρίς παράτες, στον πάτο κάποιου ‘’απόπατου’’.
Τώρα οι «άλλοι» λοιπόν, οι απροστάτευτοι, οι αντιπαθείς, ενίοτε και  ατίθασοι, που δεν ονειρεύονται μόνο να ζήσουν αλλά κύρια να διαφέρουν, δεχόμενοι διαρκώς  πυρά από φίλιες δυνάμεις, «blue on blue incident», αναγκάστηκαν να ζουν κάτω από τα καυδιανά δίκρανα  της διαπόμπευσης.
Υπάρχει λοιπόν καταγεγραμμένη τεράστια αδικία. Ένστολοι σκληρά εργαζόμενοι προσηλωμένοι στο καθήκον, προσδίδοντας υπεραξία στο λειτούργημα που επιτελούν, βρέθηκαν ή θα βρεθούν «να αγναντεύουν τις πλάτες», των υπόλευκων κυβιστών. Στο βαθμό όμως που η ιστορία μπορεί να δώσει κατευθύνσεις δεν αντέχει  άλλες καταστάσεις  τύπου «Χαζάπη». Διαφορετικά  οι νόμοι θα θυμίζουν  τον ιστό της αράχνης που παγιδεύει και  εξοντώνει τα μικρά ζωύφια και επιτρέπει να δραπετεύουν κηφήνες και σφήκες.
Τελικά,
Θα κατονομάσει  έστω και ένας ως δρώσα κοινωνική συνείδηση, εκείνους που  θεωρώντας τις ΕΔ βιλαέτι τους, επέβαλαν επιλεκτικά σε μερίδα στελεχών, εργασιακό μεσαίωνα αναγκάζοντάς τους να ακολουθούν ιδιότυπη τροχιά ως quasi osculaturium inter flentium et dolorum, (σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης;). Τολμήστε λοιπόν, κερδισμένοι όσοι τολμούν και όχι όσοι διστάζουν. Η πραγμάτωση της επιδιωκόμενης αλλαγής, αυτό είναι που κάνει τον αγώνα τόσο θελκτικό.

Είναι φαιδρό να απαιτείται, στις μέρες μας,  ο  ηθικός εξαγνισμός όσων εκ των ενδιάμεσων,               ( διοικητές διευθυντές κ.τ.λ),  εμφανίζονται ως μη δυνάμενοι να «αναχαιτίσουν», την ελλειμματική λογική που θέλει τα όντα:  ηλίθια,  χυδαία, και αμόρφωτα. Διαφορετικά η σιωπηλή οργή εύκολα εξελίσσεται σε μαζική αντίδραση.
Συνεπώς,
ΟΥΔΕΙΣ,  διαφωνεί ότι πρέπει να πασχίζουμε για την προώθηση της ποιότητας, και την ενθάρρυνση της αριστείας.
Αλλά ΟΥΔΕΙΣ συμφωνεί ό,τι οι  λιγότερο ικανοί, που συμμάχησαν με την προσπάθεια και τη συνέπεια,  πρέπει να πετιούνται στο λάκκο των λεόντων.

Άρα η  Θέσπιση κριτηρίων  που εξασφαλίζει ομαλή λειτουργία και διέπει το πλαίσιο χρήσης του ανθρώπινου δυναμικού  είναι  επιτακτική. Έχουμε ανάγκη από ανθρωποκεντρικές λογικές που αποτελούν θεμελιώδη αρχή κάθε σωστά οργανωμένου συνόλου.

Παρ΄όλα αυτά, υπάρχουν  στελέχη,  που αισθάνονται,
 πανέμορφα  γιατί το  ατομικό τους  συμφέρον, δεν μπαίνει  πάνω από το συλλογικό και δεν  μετατράπηκε στην ιδεολογία της αδράνειας του βολέματος και του ρουσφετιού.
περίφημα   που  δεν ακολουθούν   εύκολους  λεωφόρους εκεί που έχει  δημιουργηθεί ένα ρηχό πανηγύρι ταυτόσημο της χυδαιότητας και  της ακατανίκητης βλακείας.

περίτρανα  που δεν επιζητούν ψεύτική υπόσχεση αλλά συμβιβάζονται  με τον πόνο μιας αληθινής άρνησης.

περήφανα γιατί πεισματικά αρνούνται να υποταχθούν στην  κοινωνία  της διατίμησης. Χρησιμοποιώντας την αξιοπρέπεια ως κοινωνικό διαβατήριο πορεύονται στο δύσκολο ταξίδι της «Μοίρας», μέχρι τελικά να εξοβελιστούν από κάποιες  αεροπορικές …ιδιοφυίες .

Και αυτό γιατί, προφανώς κάποιοι από τους έχοντες την ευθύνη, δεν επενεργούν σαν πόλος έλξης συμπάθειας και εκτίμησης για όλα τα εξουσιαζόμενα απ΄αυτούς όντα. Όπως έλεγε και ο ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ,  (σταθμός για πολλούς  από ΄μας), κάποιες φορές αυτός ο τοπικός «ιδιότυπος μικρός θεός», δεν ανακατεύεται στην πορεία του δικό του μικρόκοσμου, αλλά βρίσκεται σε καθεστώς  δίχρονης αυτοθεωρίας. Θεάται τον εαυτό του και είναι απόλυτα ευτυχισμένος, μοιάζει όπως παρατηρήθηκε, με τον άγγλο βασιλιά ο οποίος «βασιλεύει χωρίς να κυβερνά». Αλλά επαναλάμβανε μονίμως «άφες αυτοίς», κάποτε θα καταλάβουν.

Ο  Άνθρωπος, είναι η προίκα του Θεού προς την αγιασμένη φύση, δεν είναι χρεόγραφο. Εδώ η συμπεριφορά έχει να κάνει με τη θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα. Άνθρωποι απαλλαγμένοι από ιδεολογήματα. Προικισμένοι με τον ορθολογισμό των πραγμάτων που δεν ανήκουν  στις σχολάζουσες κοινωνίες. Που δεν υποκύπτουν στις "ψυχρές αφαιρέσεις" αλλά υιοθετούν  το  γνήσιο  "συναισθηματικό κριτήριο" στις επιλογές τους. Είναι για μένα πραγματικοί διανοούμενοι με φόδρα λαϊκού.  Όπως είπαμε  και άλλοτε Άνθρωποι μεταξένιοι.

Αλλά τελευταία,
μ΄ απασχολεί και η δική μου συμπεριφορά  το πόσο εκνευρίζει, απωθεί ή και  αδικεί τους άλλους. Όπως  με απασχολεί και μια τάση των τελευταίων χρόνων που τείνει να γίνει καθεστώς μέσα μου και συνοψίζεται στη φράση «να καταλαβαίνεις και να συγχωρείς». Δεν πρόκειται για ανέξοδη επίδειξη μεγαθυμίας αλλά για κάτι βαθύτερο που προσπαθώ να εξιχνιάσω. Η τάση αυτή δεν αφορά μόνο τα παραπάνω  που «μου τη δίνουν»,  αλλά ορισμένα δομικά στοιχεία στο ανθρώπινο φέρεσαι.
Γνωρίζω από πρώτο χέρι τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχω στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχω χωρίς να κλαυθμηρίζω.

Η αγία αναμονή είχε κάνει πάλι το θαύμα της. Νεράκι στο μύλο του παρελθόντος οι αναμνήσεις, χωρίς να μπορείς ούτε λεπτό  να λιποτακτήσεις.  Σολιασμένα βάσανα που έλεγε και Παππούς Κλεάνθης.
 Ο διαπεραστικός ήχος του θυροτηλεφώνου με τάραξε με αφύπνισε. Η παλιοπαρέα  έφτασε. Αναχώρηση άμεσα με προορισμό το βουνό των Θεών. Εξυπακούεται ό,τι όλα τα προβλεπόμενα  βαλμένα και τακτοποιημένα ένα προς ένα  ευλαβικά στο σάκο. Η αυριανή συνάντηση είναι  σημαντική και πρέπει ανάλογα να  αρματωθούμε αλλά και να στολιστούμε. Ξημερώματα, κάπου στα 1900-2200 μέτρα, έχουμε ραντεβού με την Αρχόντισσα των βράχων.

Άρβυλα, παλάσκες, γυλιός, φυσεκλίκια, κουμπούρια γυαλισμένα, ανά χείρας και έτοιμος για επιβίβαση στον καμαρωτό « κόκκινο αγρότη». Τα καθαρματάκια που γνωρίζουν  τη δυσκολία μου  κατά την επιβίβαση ( δεν μπορώ να διπλώσω τη μέση μου), είχαν ήδη  κουρνιάσει στις πίσω θέσεις και  χασκογελούσαν. Έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για δήλωση υπεροχής απέναντί μου, επομένως για εκδήλωση ιλαρού εξυπνακισμού.  Ευτυχώς βάζει ένα χεράκι ο Γιωργής, συνομήλικος εξάλλου ενίοτε και ο Τσιράκος,. Αλλά και ΄γω ρε παιδί μου 40 χρόνια φούρναρης στην Πολεμική Αεροπορία , επιτρέπεται να μη  γνωρίζω πως  εκτελούνται  ασκήσεις πολυκαμψίας;
Απαράδεκτος::
Να προσέχεις και όχι «θαρρετά», με τους απότομους βράχους και τα γκρέμνια. Δεν έχω καμία διάθεση να τρέχω μετά από τόσα χρόνια. Αρκετά σ΄ έτρεξα  μικρό στους ορθοπεδικούς για τα τσακισμένα ποδάρια σου. Η φωνή ίδια και απαράλλαχτη εδώ και πενήντα οχτώ χρόνια γεφυρώνοντας το τότε με το τώρα μονάχα μέσω της θείας χάριτος. Δεν έχει σημασία πόσο χρονών είμαι. Για τη μάνα το παιδί της είναι πάντα παιδί. Γι΄αυτό ο τόνος της διαθέτει όλους τους δείκτες: απαιτητικός, εξουσιαστικός, συμβουλευτικός αλλά στο βάθος ανήσυχος και συμπονετικός σαν εσωτερική προσευχή.

Εντάξει Μάνα θα προσέχω! Αυτή η λέξη περικλείει μέσα της ανεπιτήδευτη αγάπη, την απόλυτη αγάπη που μπορεί να νοιώσει ένας άνθρωπος για κάποιον άλλο.
Βέβαια δεν γύρισα να κοιτάξω, να δω την έκφρασή της, αλλά είμαι βέβαιος πως κραδαίνοντας το μπαστούνι της σίγουρα θα κούνησε το κεφάλι σε κίνηση αμφιβολίας, όπως τότε παιδί που επέστρεφα απ΄το παιχνίδι γεμάτος ¨λάφυρα¨, παρά τις υποσχέσεις που  έδινα!


Σεπτέμβριος, 2014/3
Κλεάνθης Παπάγγελος