1 Γιατί όταν δεν υπήρχαν παιχνιδοκονσόλες, κινητά, το Internet, ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης και κουτσομπολίστικα περιοδικά, η ασπρόμαυρη Telefunken με την επένδυση ψευδοκαπλαμά λειτουργούσε στην Ελλάδα του Ανδρέα ως άλλη «εστία» οικογενειακής θαλπωρής. Παρεμπιπτόντως η περι ης ο λόγος συσκευή, αν δεν έχει κάψει λυχνία, λειτουργεί ακόμα, κι αυτό συμβαίνει επειδή δεν κατασκευάστηκε στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, όπως το plasma που έχεις σήμερα στο σαλόνι σου.
2 Γιατί μας πρωτοσύστησε όλα τα πρόσωπα που έχουν γίνει κατεστημένο της σημερινής τηλεοπτικής πραγματικότητας. Πρόκειται για τους πρωταγωνιστές της τηλεόρασης, που πρωτοβγήκαν στο γυαλί με περισσότερα κιλά, μαλλιά και δόντια, και οι οποίοι απλώς γελιούνται αν νομίζουν ότι δεν τους θυμόμαστε όπως ήταν τότε, σεμνοί και ταπεινοί, ή ότι δεν αναρωτιόμαστε ποιος τους κάνει τις αισθητικές τους επεμβάσεις.
3 Γιατί απομυθοποίησε αυτές καθαυτές τις αισθητικές επεμβάσεις στα μάτια του ανυποψίαστου (χα!) Έλληνα τηλεθεατή. Έχουμε και λέμε: περούκες, εμφυτεύσεις,  βαψομαλλιάδες, άλλες μύτες, αυτιά, μασέλες και μπούστα. Το peroxide να διαποτίζει τις κεφαλές των τηλεοπτικών αστέρων και διαττόντων, το ψεύτικο μαύρισμα να το παραγγέλνουν χονδρικής, ενώ για μακιγιάζ γενικά, δεν υπάρχει στον κόσμο καλύτερη τηλεόραση. Ξέρεις πόσο δύσκολα χτίζεται το βλέμμα του τρομαγμένου ρακούν που έπεσε μέσα στη μαρμότα με τη χαζόσκονη...    
4 Γιατί αν πραγματικά θέλεις να σκοτώσεις το χρόνο σου καθώς και αρκετά εγκεφαλικά κύτταρα, δεν έχεις παρά να παρακολουθήσεις τη ζώνη 13.00-16.00, όπου όλες οι πρωταγωνίστριες -ω συγγνώμη- παρουσιάστριες κριτικάρουν το πάνελ της διπλανής εκπομπής, που κριτικάρει το πάνελ που κριτικάρει την κριτικό που κριτικάρει την εκπομπή του σταθμού τους.
5 Γιατί στις μεγάλες αθλητικές στιγμές ήταν πάντα εκεί. Από το Ευρωμπάσκετ του ’87, εν μέσω καύσωνα, καδένας και άσπρης βαμβακερής αθλητικής κάλτσας, οπότε και η τηλεόραση είχε μετακομίσει στο μπαλκόνι (ελλείψει κλιματιστικού), έως και το ΕURO του 2004, εν μέσω ανάπτυξης και ευημερίας, οπότε και η τηλεόραση είχε μετακομίσει στο κλιματιζόμενο σαλόνι των 100 τ.μ., στη μεζονέτα, για μερικές στιγμές εκατομμύρια μάτια συντονίστηκαν στη μικρή μας οθόνη με την ίδια αθωότητα.
6 Γιατί η προβολή των πάσης φύσεως αθλητικών διοργανώσεων στην TV, και ειδικά των ποδοσφαιρικών αναμεταδόσεων την Τρίτη, την Τετάρτη, κάθε δεύτερη Πέμπτη, κάθε δύο χρόνια, κάθε τέσσερα χρόνια, έχει επιτρέψει σε μια ολόκληρη γενιά γυναικών που αγαπούν τα σπορ να απενοχοποιηθούν.
7 Γιατί ο αυτόχθων τηλεθεατής έχει υψηλό turnover (by far) και άμα βαρεθεί το αλλάζει το κανάλι, όπως συνέβη και με τη συμπαθή, τσαχπίνα και ευλύγιστη Πετρούλα, της οποίας τα τηλεοπτικά νούμερα κατρακύλησαν ευλόγως. Κι όπως ακούστηκε: «Τώρα που έβαλαν και την παχουλή κοπέλα, δεν μπορείς καθόλου να δεις τον καιρό, διότι δεν φαίνεται ίχνος από το χάρτη».
8 Για την τηλεοπτική σάτιρα που λέει αυτά που πολλοί από εμάς έχουμε στο μυαλό μας. Για τον Λαζόπουλο, τους «Ράδιο Αρβύλα», τις ελληνικές κωμικές σειρές που έγραψαν ιστορία στην αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης, για το καλτ «Ρετιρέ» και την απύθμενα κιτς μπλε μοκέτα, για τις ελληνικές σαπουνόπερες με τα «ανθρωπόμορφα τέρατα» και όσες ακόμα χτυπάνε 65%, αποτελώντας ιδανικό lead-in.
9 Για τις ταινίες που είδαμε σε βιντεοκασέτες και DVD. Τις τριτοκλασάτες, που ντραπήκαμε να δούμε στο σινεμά, τις ρομαντικές κομεντί και λοιπές αηδίες, τις αμερικανιές, τις ευρωπαϊκές, που μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να κάνεις κινηματογράφο, τις ασπρόμαυρες ελληνικές κωμωδίες, τα παλαιομοδίτικα ελληνικά δράματα, τις «ροζ».
10 Για την καλή-κακή τηλεόραση και για την κακή-καλή τηλεόραση. Γιατί μερικές από τις πιο ανατριχιαστικές προβαλλόμενες στιγμές [και υπήρξαν πολλές από αυτές: η Σχολή Μικρούτσικου, τα ελληνικά ριάλιτι εγκλεισμού, τα μαλλιοτραβήγματα στα ριάλιτι ταλέντων και κά(λ)λου(ς)] αποτελούν συναρπαστικό τηλεοπτικό θέαμα, ενώ εκπομπές με σοβαρό περιεχόμενο και καλές προθέσεις περί άλλα τυρβάζουν.
11 Γιατί μπορεί ακόμα να ξυπνάει μέσα μας την ντροπή γι’ αυτά που προβάλλονται με το αζημίωτο και για όσα λέγονται εις βάρος των μειοψηφιών. Για όσα μας κάνει να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε, να φοβόμαστε και να ελπίζουμε. Γιατί το τηλεκοντρόλ έχει ακόμα πάνω του ένα μεγάλο κόκκινο κουμπί, που σβήνει την TV για να αρχίσει η ζωή!