Παράδεισοι από σκουπίδια !!!

Κάποτε μου πούλησαν ένα όνειρο. Έναν παράδεισο όπου όλα ήταν ρόδινα. Μου υποσχέθηκαν φωτεινές μέρες, ειρηνικά χρόνια, ευτυχισμένους ανθρώπους.
Κάποτε μου είπαν να αποφεύγω τα όπλα γιατί φέρνουν τον θάνατο. Να πιστεύω στους ανθρώπους, γιατί υπάρχει ανθρωπιά. Να πιστεύω στις αξίες γιατί υπάρχει ηθική. Να λέω τη γνώμη μου γιατί υπάρχει δημοκρατία. Να εμπιστεύομαι, ν’ αγαπάω, να πιστεύω.
Σήμερα βλέπω ανθρώπους να προσπαθούν να ζεσταθούν στους εξαερισμούς του μετρό, καθώς κοιμούνται στο πεζοδρόμιο, σε μία από τις πολλές κρύες μέρες του χειμώνα. Ηλικιωμένους να τρώνε από τα σκουπίδια ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς. Μια κυρία να ψάχνει κάποια παιχνίδια πεταμένα στο δρόμο. Ένα πλήθος ανθρώπων να περιμένουν καρτερικά στην ουρά για λίγη σούπα σε έναν ξενώνα. Μια έγκυος να ψάχνει από τη σακούλα με μεταχειρισμένα ρούχα, ένα ζακετάκι για το μωρό που θα έρθει. Ένα παιδί τρομοκρατημένο που του σκόρπισαν τα λιγοστά του κέρματα στο δρόμο. Ένα νέο ζευγάρι με το παιδάκι τους, και οι τρεις ξυπόλητοι. Κάποιους που μετανάστευσαν και έχουν ακόμα τον φόβο των βασανιστηρίων στο βλέμμα τους. Ανθρώπους που μιλούν και δεν ακούγονται. Ανθρώπους που υπάρχουν και δεν φαίνονται…
Νόμιζα ότι σε όλους πουλάνε το ίδιο όνειρο. Και όμως για άλλους το όνειρο είναι το μισό σουσαμένιο κουλούρι, ένας ήσυχος ύπνος χωρίς εκρήξεις, λίγος ζεστός αέρας και μια κουβέρτα για αγκαλιά. Για όλους όσους κουβαλούν την ανθρωπιά μας σε μια χούφτα ελπίδα, ψάχνουν την αγάπη μας σε ένα πεταμένο κέρμα, ζητούν την ηθική μας σε μια γόπα τσιγάρου, το όνειρο είναι το ίδιο;
Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μας. Τον δικό μας κόσμο, αυτόν που φτιάξαμε όλοι εμείς με την αδιαφορία μας, με την αλαζόνεία μας, όσο δημιουργούσαμε το δικό μας προσωπικό όνειρο. Ντρέπομαι όμως να κοιτάξω. Ντρέπομαι να αντικρίσω τη γωνιά του δικού μου παραδείσου που αμέλησα να προσέξω, όπως έκαναν τόσοι άλλοι πριν από μένα.
Και τι να μπορώ να πω άλλωστε για τις ζωές που υπάρχουν στα κλεφτά, αναπνέοντας στη σκιά του δικού μας φωτεινού ονείρου; Πως να δικαιολογήσω την ύπαρξή μου μπροστά στο μεγαλείο των δικών τους ονείρων, την ανασφάλειά μου μπρος στην ασφάλεια του ουρανού για σπίτι, την πείνα μου μπρος στην ευτυχία του συσσιτίου, την ανησυχία μου μπρος στην ησυχία των δευτερολέπτων χωρίς εκρήξεις;
Δεν μπορώ να δικαιολογηθώ γιατί και εγώ έφτιαξα αυτή τη κοινωνία. Δεν μπορώ παρά να μείνω βουβή γιατί πήρα ένα όνειρο που δεν ήταν μόνο δικό μου. Δεν μιλάω λοιπόν…Μια συγγνώμη μόνο. Μια ταπεινή συγγνώμη από μια κοινωνία από σκουπίδια, στους ανθρώπους στα σκουπίδια…
πηγή