Γράμμα σε έναν αόρατο φίλο…

Είναι στιγμές που προσπαθείς να ξεφύγεις να μην σκέφτεσαι τι ήσουν , τι θα είσαι , τι θα υπάρξεις όλα ένας φαύλος κύκλος στο μυαλό σου κι εσύ πουθενά .
Εκεί που προσπαθείς να θυμηθείς πως γελούσες ο καθρέφτης σε δείχνει να δακρύζεις κι όσο προσπαθείς να ξεχάσεις η αλήθεια σε κάνει να θυμάσαι πιο πολύ .Κλείνεις τα μάτια κι εκεί που ο ύπνος προσπαθεί να σε κερδίσει εσύ βλέπεις τη μορφή τους και πετάγεσαι σαν να σε χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, σαν να μην μπορείς να κρυφτείς πουθενά ακόμα και τα όνειρα σε εκδικούνται τώρα.
Παράλληλες ζωές ,αφιλόξενο σύμπαν και τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια να σου θυμίζουν ότι το χαμόγελο το φοράμε για να μη μας λυπούνται μήπως κι ο Άγιος Βασίλης θυμηθεί να μπει από την καμινάδα και γεμίσει το σπίτι.
Κι εσύ αόρατε φίλε μου που ήσουν γνώριμος από παλιά μετράς τις μέρες για να φύγεις εκεί που οι γιορτές είναι πια παρελθόν , που η επιταγμένη ευτυχία είναι πλέον ντεμοντέ .
Φίλε μου παλιέ , κάθε χρόνο κοιτάω από το παράθυρο μήπως κι έρθεις με κόκκινο σκουφί να φέρεις μεγάλες σακούλες γεμάτες ευτυχία στην αγέλαστη πολιτεία που διάβαζα όταν ήμουν παιδί .
Μάταια , μόνο κάρτες και μακρινές υποσχέσεις ,κρατάς αποστάσεις ασφαλείας και μου κλείνεις το μάτι κοροϊδευτικά . Τι να κάνω δε σου κρατάω κακία , κι αν φέτος πίστεψα ότι μπορεί να έρθεις ξέχασα ότι η χρυσόσκονη σου φέρνει αλλεργία και κάθε χρόνο βαρέθηκες να ακούς τις ίδιες άστοχες ευχές ….