Από τη Ρία Μαργέτη

Με λενε Ρία και είμαι καλά. Ή έτσι πρέπει να είμαι ή έτσι θέλουν να είμαι, αλλά το ερώτημα είναι: "Είμαι; Και αν δεν είμαι τότε πόσο κακό είναι αυτό;"
Ο ψυχολόγος λοιπόν, αν ψάχνετε για ορισμό, είναι ο ειδικός επιστήμονας που ασχολείται όπως λέει και η λέξη με την ψυχή. Και συγκεκριμένα με την έρευνα σχετικά με τις ιδιότητες που συνθέτουν ένα ανθρώπινο ον, την προσωπικότητα, τη συμπεριφορά, τα συναισθήματα, τις σκέψεις και το πως αυτά επηρεάζουν τη λειτουργικότητα μας και την επαφή μας με τον υπόλοιπο κόσμο.
Αλλά ανάλογα με την ειδικότητα και με την προσπάθεια αλλαγής όλων των παραπάνω αν παρατηρήσουμε ότι κάτι δε πάει καλά, ότι οι σχέσεις μας πάνε χειρότερα ή ότι εμείς νιώθουμε άγχος, φόβο, θλίψη πολύ περισσότερο από ότι θα ήταν επιθυμητό.
Δεν θα επεκταθώ στις ψυχικές ασθένειες γιατί δε θα τελειώσουμε ποτέ, θα επισημάνω μόνο ότι όπως νοσεί το σώμα κατ’ αναλογία νοσεί και η ψυχή (αυτό το άπιαστο πράγμα) και πολλές φορές και σε συνδυασμό.
Άλλωστε αυτά τα δυο δεν είναι δυνατόν να τα δούμε τελείως χωριστά, ακόμα και εκείνοι που δεν δέχονται την ύπαρξη της ψυχής αν μη τι άλλο δέχονται ότι κάτι υπάρχει που μας κινητοποιεί και ας μην έχει όνομα δεν πειράζει. Αυτό λοιπόν είναι το αντικείμενο μας.
Και μιας και είναι το αντικείμενο μας θα έπρεπε να το παίζουμε στα δάχτυλα όσον αφορά το δικό μας εσωτερικό κόσμο. Σωστά; Αμ δε. Αυτή η λογική θα συνεπάγετο ότι και οι γιατροί δεν αρρωσταίνουν ποτέ ή ότι οι δάσκαλοι τα ξέρουν όλα. «Και θα λεγε κάποιος: μα αφού έχεις προβλήματα και συ τότε πώς θα λύσεις τα δικά μου;». Κατανοητή η απορία αλλά από την άλλη ποιος σου είπε ότι αυτός είναι ο ρόλος μου;
Κανείς και ποτέ δεν μπορεί να αλλάξει αν δεν το θέλει και ο ίδιος και δίχως να κάνει συνειδητή προσπάθεια. Ναι μπορώ να σου δώσω κατεύθυνση αν μου το ζητήσεις, ναι, μπορώ να σε διευκολύνω να πάρεις μια απόφαση αλλά δε μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένο, δεν μπορώ να σου αλλάξω τη ζωή αν εσύ δε δουλέψεις γι' αυτό.
Πολλές φορές δεν αλλάζει η ζωή μας αλλά η οπτική μας και η αντιμετώπιση μας απέναντι σε αυτή. Και βασικό: τίποτα δε γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Έμαθες να περπατάς σε μια μέρα; Λογικά σου πήρε τουλάχιστον εννέα μήνες. Οπότε πώς θες να αλλάξεις ζωή σε ένα μήνα; Πώς θες να μάθεις να περπατάς χωρίς τα δικά μου «δεκανίκια» (φαρμακευτικά ή ψυχοθεραπευτικά) μέσα σε μία επίσκεψη ή ακόμη και σε πέντε;
Εκτός και αν αυτό για το οποίο έρχεσαι να με δεις είναι τελικά τόσο απλό που ίσως το μόνο που ήθελες είναι επιβεβαίωση για αυτό που ήξερες εξαρχής κ ο ίδιος. Και όσον με αφορά είμαι σίγουρη ότι μετά από τη συνάντηση μας θα έχω έρθει και γω λίγο πιο κοντά στη λύση και του δικών μου «ερωτημάτων» ζωής.
Βλέπεις, η ψυχοθεραπεία είναι πάνω και πρώτα απ’ όλα σχέση ανθρώπων και μέσα από αυτή γινόμαστε και οι δύο καλύτεροι (και γιατί όχι ευτυχέστεροι), έστω και αν γίνεται με τρόπο που δεν είχες ποτέ φανταστεί, με πόνο, με χαρά αλλα κυρίως με τη δική σου αλήθεια. Γι' αυτό λοιπόν μην απορείς άλλο, ναι, μπορώ να σε βοηθήσω... να βοηθήσεις τον εαυτό σου.