Η απώθηση της Οδύνης με τη Βοήθεια της Αστρολογίας

Η αναγκαιότητα της οδύνης και η ψευδαίσθηση του "δρόμου" του λιγότερου δύσκολου με τη βοήθεια της αστρολογίας.
Στα επαγγέλματα κοινωνικής προσφοράς, όποια και αν είναι αυτά, πιστεύω ότι η στιγμή που όλοι όσοι εργαζόμαστε σε αυτά, η πιο δύσκολη είναι αυτή που έρχεται σε εμάς ένας άνθρωπος απογοητευμένος γεμάτος από πόνο και θλίψη είτε από μία επαγγελματική αποτυχία, αλλά ποιο συχνά μετά από μία ερωτική αποτυχία η και τον χαμό κάποιου πολύ κοντινού του προσώπου.

Τις γιορτές τα συναισθήματα της κατάθλιψης και της στεναχώριας, της βαθύτατης οδύνης μας για κάτι, μεγεθύνονται και μας καταπίνουν στην δίνη των ζωντανών νεκρών όπως λέω εγώ, γιατί οι άνθρωποι χάνουν τη ζωντάνια τους, τη θέληση τους και σαν αποτέλεσμα τη μαγνητικότητα τους, οπότε και τη δυνατότητά τους να αγαπηθούν και να αγαπήσουν.
Αν πράγματι μπορούμε να αναγνωρίσουμε στην ανθρωπότητα της μεγαλύτερες αποτυχίες της είναι αυτή του να μπορεί να χειριστεί τα αρνητικά συναισθήματα του χαμού και της απόγνωσης, γιατί η οδύνη είναι το μοιρολόι της ψυχής μας για κάτι που χάθηκε, κάτι που «πέθανε», κάτι που έπαψε να ζει μέσα μας και γύρω μας, είναι αν μη τι άλλο η απόλυτη επιβεβαίωση ότι δεν είμαστε τέλειοι και ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα γύρω μας.

Ιδιαίτερα ο δυτικός πολιτισμός στον οποίο ανήκουμε δεν βοηθά και δεν υποστηρίζει ψυχολογικά τα άτομα τα οποία βρίσκονται σε δύσκολες καταστάσεις. Προτιμούμε να κοιμίσουμε τη θλίψη μας στα χάπια, να ξεγελάσουμε τη νόηση μας με τα ναρκωτικά και να πνίξουμε ότι μας στεναχωρεί σε ένα ποτήρι αλκοόλ. Είναι τόσα πολλά τα τεχνάσματα των ανθρώπων για να ξεγελάσουν τον πόνο που θα μπορούσε να γεμίσει μία εγκυκλοπαίδεια, την εγκυκλοπαίδεια της ντροπής.
Κάποιοι θα πουν: μα είναι ντροπή να προσπαθούμε να αποφύγουμε τον πόνο και την οδύνη; Είναι κατακριτέο το ότι θέλω να είμαι ευτυχισμένος;

Ποιος μπορεί να πει όχι σε αυτά τα ερωτήματα; Πιστεύω κανείς. Γιατί όποιος απαντήσει ναι θα κριθεί σαν ένας ψυχρός και υπολογιστής ψευτοφιλόσοφος που έχει χάσει το νόημα της ζωής.

Εκατομμύρια άνθρωποι επισκέπτονται αστρολόγους για να "προλάβουν" το κακό και να πνίξουν τον πόνο τους, προσπαθούν με κάθε τρόπο να διώξουν την οδύνη που έχει πλημμυρίσει τη ζωή τους είτε με μία ευχή, είτε με ψεύτικες υποσχέσεις και προφητείες, είτε βυθιζόμενοι στις ψευδαισθήσεις και στα λόγια του καημού. Ο Αστρολόγος γίνεται ένα εργαλείο του υποκειμένου που βρίσκεται σε πόνο και τελικά η αστρολογία χάνει το πραγματικό της νόημα, εκεί που θα μπορούσαμε έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε οδύνη να τον βοηθήσουμε στην μεταμόρφωσή του, τον βοηθούμε να πνίξει τον εαυτό του και τελικά υποσκάπτουμε την εξέλιξη του. Υποσκάπτουμε και καταστρέφουμε το μονοπάτι του ατόμου που μας εμπιστεύεται και δεν καταλαβαίνουμε ότι δεν είμαστε οδηγοί και διαμορφωτές, αλλά πίδακες φωτός που βοηθούν τον άνθρωπο που μας εμπιστεύεται να βρει το μονοπάτι του γιατί ίσως είχε για λίγο χάσει το φως του. Δεν πρέπει να τους τραβάμε από το χέρι και να τους λέμε: κάνε εκείνο και το άλλο, αλλά πρέπει να τους υποδεικνύουμε τις δυνατότητές τους και όχι αυτές βέβαια που θα θέλαμε εμείς. Πρέπει να τους βοηθήσουμε να μεταμορφωθούν μέσα από την οδύνη τους και όχι να αφήσουμε την κάμπια να μείνει στη μιζέρια της και να συνθλιβεί στο αιώνιο σκοτάδι.

Θα πρέπει ήδη να έχετε τουλάχιστον υποψιαστεί ότι η οδύνη είναι κάτι έντονα συσχετισμένο με τον Πλούτωνα και το ζώδιο του Σκορπιού, θα δούμε όμως περαιτέρω και άλλα στοιχεία γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα.

Ας πάμε όμως πρώτα να δούμε τι ακριβώς είναι η οδύνη, από τι προκαλείται και ποια τα αποτελέσματά της. Η ψυχολογική κατάσταση της οδύνης είναι κάτι απόλύτα φυσιολογικό στο ανθρώπινο είδος, είναι ένας τρόπος αντίδρασης όταν αντιμετωπίζουμε ένα γεγονός το οποίο μας είναι δυσάρεστο και αυτό γιατί η πτώση είναι κάτι που μας μειώνει και μας ταπεινώνει τον εγωισμό (δεν είναι τυχαίο ότι τα άτομα με τις μεγαλύτερες πτώσεις αλλά και μεταμορφώσεις είναι αυτά με τον Ήλιο σε σχέση με τον Πλούτωνα ακριβώς δηλαδή εκεί που το Εγώ συνθλίβεται από την ζωή). Θα πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι η ...πτώση είναι κάτι που μας δίνει ενέργεια και είναι απαραίτητη για να ανεβάσουμε τον εαυτό μας σε άλλο επίπεδο... (Cabbala-Daath).

Η παραπάνω φράση θεωρώ ότι είναι από τις πιο σοφές που έχω προσωπικά διαβάσει και δει, κάτι παρόμοιο με την παραπάνω πρόταση το βλέπουμε και μέσα από την ιστορία του φοίνικα. Η μυθολογία των ανθρώπων είναι γεμάτη από τέτοιες ιστορίες και αποφθέγματα υποδηλώνοντας ότι μετά από κάθε πτώση υπάρχει και η άνοδος σε κάτι ανώτερο, με τελευταίο και πιο τρανταχτό παράδειγμα τον Ιησού Χριστό ο οποίος ήταν κάτι μοναδικό, στην αρχή ένα με τον Θεό, έπειτα ενσαρκώθηκε σε κάτι μεγαλειώδες το ότι ήταν ο μόνος Θεός που έγινε άνθρωπος και τέλος παρόλο που υπήρξε η σταύρωση και ο θάνατος τελικά μεταμορφώθηκε σε κάτι ακόμη πιο σπουδαίο και έδωσε το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο μήνυμα στην ανθρωπότητα.

Η απώθηση της δυσκολίας και του πόνου είναι σχεδόν καθημερινό ζήτημα. Τουλάχιστον το 60% των ανθρώπων προσπαθούν αν δεν μπορούν να αποφύγουν κάτι άσχημο να σβηστεί ο πόνος από το μυαλό τους. Πέρυσι μάλιστα ειδικοί ερευνητές βρήκαν το κέντρο της θλίψης και της οδύνης στον εγκέφαλο και προσπαθούν να βρουν τρόπους να το απομονώσουν, τελικά όμως ο εγκέφαλος δημιούργησε άλλα τμήματα που είχαν σχέση με την οδύνη, κάτι που συμβαίνει με πολλά κέντρα τέτοιας φύσεως που σημαίνει ότι η έκφραση και η ύπαρξη τέτοιων ζητημάτων είναι ιδιαίτερα σημαντική ακόμη και βιολογικά.

Αυτό που παρατηρώ -δυστυχώς- ακόμη και σε φίλους συναδέλφους είναι ότι βλέπουν την θλίψη (και το γεγονός που προκάλεσε τη θλίψη βέβαια) σαν κάτι που θα έπρεπε να αποφευχθεί, κάτι που θα έπρεπε να το ξεπεράσουμε, έτσι, χιλιάδες αστρολόγοι από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα προσπαθούν να βρουν φόρμουλες αποφυγής κάποιων άσχημων γεγονότων καθώς και το σβήσιμο του πόνου με διάφορα τεχνάσματα αφότου το άσχημο γεγονός συμβεί. Τα αποτελέσματα είναι κάτι παραπάνω από εμφανή: απέτυχαν παταγωδώς, παρόλη την προσπάθειά τους και την επιμονή τους οι άνθρωποι παραμένουν να πληγώνονται, να χάνουν τη δύναμή τους και να τους συμβαίνουν αρκετά δύσκολα πράγματα. Καμία πλανητική όψη που να επισήμανε ο αστρολόγος δεν σταμάτησε κανένα να γευτεί αυτό το ποτήρι του πόνου (που αν είναι πικρό η όχι μάλλον είναι ένα άλλο ζήτημα που θα πρέπει για να το απαντήσουμε να δούμε βαθύτερα μέσα μας.)

Το συγκλονιστικό στην παραπάνω κατηγορία αυτών των ανθρώπων και κυρίως των αστρολόγων είναι ότι όλοι σχεδόν ανεξαιρέτως πιστεύουν στο πεπρωμένο και πως καθετί έχει ένα σκοπό (κάτι που εν μέρει συμφωνώ και εγώ), αν λοιπόν αυτό είναι αλήθεια θα πρέπει κάθε άσχημο γεγονός να έχει κάποιο σκοπό και αν μη τι άλλο αν δεν έχει το νόημα του σκοπού έτσι όπως το κατανοούν οι μεταφυσικοί (π.χ το κάρμα η το θέλημα του Θεού) τότε από μία καθαρή ρασιοναλιστική σκοπιά είναι ότι τις περισσότερες φορές πονάμε γιατί πολύ απλά σε εκείνο το ζήτημα ήμασταν ατελείς οπότε αυτή μας η αποτυχία είναι μία ευκαιρία να μπορέσουμε να δούμε που ήμασταν λάθος και τι δεν κάναμε σωστά (εδώ ενυπάρχει και ο μεγάλος κίνδυνος και το χείριστο πρόβλημα του πολιτισμικού μας γίγνεσθαι ό,τι πολύ απλά κανείς δεν παραδέχεται ότι μπορεί να έκανε και λάθος.) Η οδύνη λοιπόν αν μη τι άλλο είναι μία θετική διαδικασία που μας βοηθά να περάσουμε στο επόμενο επίπεδο, είναι το μοναστήρι της ψυχικής μας ζωής εκεί που πρέπει να συναντήσουμε τους προσωπικούς μας αγγέλους και δαίμονες και ανάλογα μέσα από αυτή τη μάχη να εξελιχθούμε προς το καλό η το κακό. Για αυτό ακριβώς το λόγο η οποιαδήποτε προσπάθεια μας να θάψουμε το παραπάνω συναισθηματικό στάδιο είναι εγκληματικό, πόσο μάλλον όταν επισκέπτεται κάποιος ένα αστρολόγο για βοήθεια και αντί για βοηθητικό ρόλο τελικά να κάνουμε κακό σε αυτόν που μας χρειάζεται.

Η σπουδαιότητα αυτού του σταδίου είναι τόσο ξεκάθαρη που μας είναι ασυγχώρητο τουλάχιστον σε αστρολογικό επίπεδο να το ξεχνάμε. Το στάδιο του Σκορπιού μαζί με τον κυβερνήτη του τον Πλούτωνα είναι ακριβώς εκείνα τα σύμβολα που μας βοηθούν να καταλάβουμε πως μπορούμε μέσα από την «ενήδονη» οδύνη να μεταμορφωθούμε σε Αετούς και λαμπερά αστέρια.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα άτομα με ισχυρό Πλούτωνα καταφέρνουν να είναι συνήθως αρκετά πετυχημένα και αυτό γιατί μπορούν να γνωρίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό πτώσεις και μέσα από αυτές μπορούν και μεγαλουργούν γιατί μπορούν και ανεβαίνουν επίπεδο.

Κάποιες φορές όμως τα γεγονότα είναι τόσο σκληρά και τόσο δύσκολα να τα χωρέσει ο νους που ψάχνουμε να βρούμε το γιατί και το πώς καθώς και το για ποιο λόγο έγινε αυτό, άλλοτε ψάχνουμε μεταφυσικές και κατά 99% αστήρικτες υποθέσεις και άλλοτε γινόμαστε ψυχροί και απλά λέμε ότι δεν υπήρχε λόγος ενώ μερικοί κατηγορούν μία Τύχη που μάλλον και οι ίδιοι ξέρουν ότι δεν έχει καμία σχέση με το άσχημο γεγονός που τους συνέβη. Ευτυχώς (ναι ευτυχώς γιατί δεν είμαστε έτοιμοι να χειριστούμε μία τέτοια γνώση) δεν μπορούμε πραγματικά και ουσιαστικά να δούμε το σχέδιο που υπάρχει πίσω από κάποιο γεγονός. Ακόμη και η αστρολογία που είναι ένα από τα βασικά θέματα που πραγματεύεται, ελάχιστα μπορεί να δει προς το παρόν μιας και η επιστήμη μας δεν έχει προχωρήσει τόσο με αποτέλεσμα να μπορούμε να δούμε μόνο ψιχία. Αυτό συμβαίνει διότι για να μπορέσουμε να δούμε το πραγματικό σκηνικό πίσω μας πρέπει καταρχάς να ξεπεράσουμε τα όρια της ταύτισης μας με το εξωτερικό και την εικόνα, να κατανοήσουμε σε ένα ανώτερο επίπεδο τη σύνδεση μας με τη ζωή και το σώμα της έτσι ώστε να μας φανερωθεί ο σκοπός της ιδιότητας της.

Για να μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό πρέπει σιγά αλλά σταδιακά να δούμε και να αποδεχτούμε την μοναδικότητα και της πολυσυνθετικότητα μας στην ενεργή ουσία όποια και αν είναι αυτή, όπως και αν την ονομάζουμε. Ο αστρολόγος καλείται μέσα από τον ίδιο του τον εαυτό και την κατανόηση της ιδιότητας του να δώσει μία εικόνα στο υποκείμενο που τον εμπιστεύεται για τη δική του σύνδεση με τον κόσμο, αλλά επειδή μιλάμε για την ίδια την ουσία όμως που απλά παίρνει διάφορες μορφές πρέπει ο καθένας μας να λειτουργεί στον άλλον σαν ένας απλός καθρέφτης όσο αυτό είναι δυνατό για τον καθένα μας. Έτσι, λοιπόν, ο αστρολόγος δεν μπορεί να είναι απλά κάποιος που έχει διαβάσει 20 αστρολογικά βιβλία και αποφάσισε να «πει» το μέλλον, πρέπει να ανακαλύψει ο ίδιος τον εαυτό του και να προσπαθήσει πέρα από τη γνώση να έχει συνείδηση και στης δύο σημασίες της (η συνείδηση με την έννοια της κατανόησης του γύρω κόσμου και την σύνθεση της ζωής με την εμφάνιση και την ιδιότητα). Μέχρι λοιπόν να φτάσουμε σε αυτό το σημείο εμείς όλοι πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την οδύνη στην ουσία σαν κάτι καλό διότι μας δίνει την δυνατότητα να είμαστε πολύ καλύτεροι στο μέλλον αλλά και να μπορέσουμε να χειριστούμε το χρόνο μας πολύ καλύτερα από εκεί και στο εξής, διότι αν είμαστε καλά με τον εαυτό μας τότε δεν υπάρχει λόγος να πονέσουμε, γιατί εκ γενετής ξέρουμε ότι μπορεί κάποια στιγμή να τελειώσει κάτι και σίγουρα ξέρουμε πως και η ίδια η ζωή έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε θα τερματιστεί.
Ο Πλούτωνας συσχετίστηκε κυρίως λόγω του ονόματος του με το Θάνατο (βλέπε άρθρο μου Ο δέκατος πλανήτης και η οδύσσεια των ονομάτων) κάτι που είναι εντελώς λάθος εξάλλου τα περισσότερα ωροσκόπια θανάτου πιο πολύ είναι συνδεδεμένα με τον Δία παρά με τον Πλούτώνα. Πιο πολύ δρα σαν ένας πολλαπλασιαστής είτε αυτό είναι προς τον ουρανό είτε προς τη Γη. Έτσι λοιπόν αναθεωρώντας την παραπάνω πρόταση μου το Εγώ (Ήλιος) σε συνδυασμό με τον Πλούτωνα ουσιαστικά αναγκάζεται απλά η να εκφυλιστεί η να ανέβει επίπεδο. Η λέξη «σύνθλιψη» αλλάζει και γίνεται μεταμόρφωση η και μετάπλαση.

Ένας άλλος πλανήτης στενά συνδεδεμένος με την οδύνη δεν είναι άλλος από τον Κρόνο ο οποίος λειτουργεί σε ένα πιο γήινο και ταυτόχρονα πιο βαθύ επίπεδο (διότι στην πραγματικότητα ο Κρόνος είναι ένας βαθύτατα δυϊστικός πλανήτης και αυτό μπορεί να ενισχυθεί εάν σκεφτείτε ότι είναι ο πλανήτης που κυβερνά την 3η ακτίνα του Πυρ δια της Τριβής και στην ουσία είναι το αποτέλεσμα της Ζωής και της Ενσάρκωσης-στην μίξη τους- είναι στην ουσία η Ψυχή) έτσι λοιπόν και εξηγείται και η δυσκολία που παρουσιάζουν αρκετά άτομα στο να μπορέσουν να λειτουργήσουν την ενέργεια αυτού του πλανήτη και για αυτό και μέχρι και σήμερα αρκετοί δεν αντέχουν κάτω από την επιρροή του διότι όντως ο Κρόνος είναι ένας πολύ θετικός πλανήτης αλλά μόνο για αυτούς που μπορούν να δουν τα πράγματα με ένα κάπως διαφορετικό μάτι. Αυτό που ίσως δεν θα περιμέναμε είναι ότι ο ’ρης έχει κάνει σχέση με την οδύνη και τον πόνο και όμως, αν το αναλύσουμε ψυχολογικά οι αντιδράσεις όπως ο πόνος κλπ ήταν πολύ σημαντικές την εποχή που οι άνθρωποι ήταν κυνηγοί-συλλέκτες οι οποίοι ήταν παρόντες σε ένα πολύ επικίνδυνο περιβάλλον και για να επιβιώσουν χρειαζόταν οπωσδήποτε ο φόβος, ύστερα η πάλη και έπειτα η φυγή στην έσχατη περίπτωση, έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι εν μέρει πάντα η αντίδραση μας σε κάτι δυσάρεστο είναι αποτέλεσμα σωματικών και ψυχολογικών αντιδράσεων από το ζωικό μας επίπεδο.(Cannon W.B-Bodily Changes in pain,hunger, fear and rage. London: Appleton).

Έτσι λοιπόν βάση αυτού ο τρόπος που χειριζόμαστε και λειτουργούμε κάτω από το αίσθημα της οδύνης έχει σχέση και με τον Άρη (πολύ ενοχλητικό το ότι για ακόμη μια φορά οι παραδοσιακοί αστρολόγοι όταν τοποθετούσαν τον ’ρη στον Σκορπιό είχαν δίκιο). Ταυτόχρονα η πορεία της προοδευτικής Σελήνης στο Γενέθλιο και η ολοκλήρωση ενός Συνοδικού ’Άρη με τη μέρα που συνέβη το γεγονός που προκάλεσε την οδύνη είναι πολύ σημαντικά για τον σύμβουλο για να βοηθήσει τον συμβουλευόμενο (είτε ψυχολογική συμβουλευτική η αστρολογική).

Σε πρακτικό επίπεδο αν θέλετε να διαπιστώσετε που ακριβώς θα γνωρίσετε τις περισσότερες πτώσεις στη ζωή σας, ψάξτε για το που είναι ο Πλούτωνας στο ωροσκόπιό σας, αν κάνει ισχυρές όψεις άλλα και αν έχετε ένα πλανήτη στο Σκορπιό, ποιόν οίκο εξουσιάζει και προσέξτε καλά τι ακριβώς λέει για εσάς η πλανητική ισορροπία. Μην ξεχάσετε ταυτόχρονα να κοιτάξετε και τη σχέση του Κρόνου με τον Πλούτωνα καθώς και αν υπάρχει κάποιο συνεκτικό στοιχείο με τα φώτα η τον ωροσκόπο (η τον κυβερνήτη του), είναι σίγουρο ότι το άτομο στη ζωή του θα αντιμετωπίσει τεράστιες αλλαγές και σίγουρα θα υπάρξει το συναίσθημα της οδύνης είτε αργά είτε γρήγορα (ανεξάρτητα αν είναι όψεις ακόμη 3ης η και 6ης αρμονικής).

Σε ένα εσωτερικό τρόπο σκέψης το θέμα της Οδύνης έχει να κάνει με τον Ουρανό (και κυρίως με αυτόν) σε ένα ανώτερο αλλά και πολυσυλλεκτικό επίπεδο όμως και όχι σε καθημερινό και ατομικό. Τέλος ο Ήλιος είναι αυτός που επηρεάζεται μάλλον παρά επηρεάζει το θέμα της οδύνης καθώς και ο Κυβερνήτης του Ωροσκόπου και αυτό γιατί αν μη τι άλλο μετά τη διαδικασία της οδύνης ο άνθρωπος μαθαίνει πολλούς τρόπους να συμβιβάζεται με ένα νέο «Εγώ». Σίγουρα τα άτομα με έντονο τον Ήλιο στο ωροσκόπιό τους είναι και αυτά που έχουν τη μεγαλύτερη δυσκολία να χειριστούν τις κρίσεις γιατί ακριβώς τους είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτούν την αλλαγή (ιδιαίτερα με τον Ήλιο σε σταθερά ζώδια έπειτα με τον Ήλιο στα παρορμητικά και τέλος στα μεταβλητά).

Εκτός αυτού η ύπαρξη της οδύνης τελικά είναι και ένας παράγοντας που μας κάνει ανθρώπους, μας κάνει να νοιώθουμε τον πόνο έτσι όπως κανένα πλάσμα σε αυτό τον πλανήτη δεν μπορεί να το κάνει και τέλος δίνει σπουδαιότητα σε πράγματα που αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε. Είναι λοιπόν πάνω από όλα μία μορφή αγάπης είτε προς τον εαυτό μας είτε προς τους άλλους, μία προσπάθεια να δείξουμε την σπουδαιότητα αυτού που χάθηκε και ταυτόχρονα μία υπόσχεση του να κάνουμε ότι το καλύτερο για να μπορέσουμε να είμαστε καλύτεροι στη συνέχεια.

Τις άγιες τούτες μέρες ας κοιτάξουμε τους ανθρώπους γύρω μας πιο προσεκτικά και μπορεί να δούμε στη δική τους πικρή στιγμή μία σκηνή από το δικό μας έργο είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον και ας τους δώσουμε αυτό που πραγματικά μπορεί να τους βοηθήσει και δεν είναι τίποτα άλλο από την Αγάπη που ενώνει, την Αγάπη που γιατρεύει σε όλες τις μορφές.
astroconfess