Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008
Ο ΣΤΑΘΜΟΣ
Ο σταθμός παλιά ήταν ένα μικρό χωριό.
Με την κατασκευή του σταθμού εγκαταστάθηκαν πολλές οικογένειες. Όμως και το νταμάρι έδωσε δουλειά σε πολλούς. Οι κάτοικοι ήταν γύρω στους 100 και λειτουργούσε Δημοτικό Σχολείο το οποίο σώζεται μέχρι και σήμερα.
Είχε καφενεία, παντοπωλεία, παιδική χαρά.
Από τις πρώτες οικογένειες ήταν Ι. Παπατριανταφύλλου, Αθ. Παπαδογιάννης, Κων/νος Ντούλιας,, Αντ Τσιαβάκης, Δημ. Παπαδημητρίου, Ι. Στούρης, Ι. Κύρκος, Δημ. Σκουβαρά, Δημ. Παπάς [σταθμάρχης] και πολλοί άλλοι.
Σώζεται και η εκκλησία της Παναγίας [Κοιμήσεως της Θεοτόκου] όπου κάθε χρόνο τον δεκαπενταύγουστο [ευτυχώς ακόμα και σήμερα] γίνεται λειτουργία με την παρουσία Πουρναριωτών αλλά και κατοίκων διπλανών χωριών
Στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο ο σταθμός ήταν στρατόπεδο αιχμαλώτων οι οποίοι δουλεύανε στο νταμάρι. Οι αιχμάλωτοι ήταν Έλληνες, Σέρβοι κ.λ.π. Οι Γερμανοί έρχονταν στο χωριό μας από τον Σταθμό και έπαιρναν νερό από τις τρεχούμενες βρύσες.
Το χωριό μας βοήθησε να δραπετεύσουν δύο αιχμάλωτοι.
Σήμερα είναι όλα εγκαταλελειμμένα. Μόνο τα δέντρα μένουν αγέρωχα να μετρούν, στους γερασμένους κορμούς τους, τα δικά τους χρόνια που πέρασαν.
[Ευχαριστώ τον Κων/νο Βασιλόπουλο για την αφήγηση]
Με την κατασκευή του σταθμού εγκαταστάθηκαν πολλές οικογένειες. Όμως και το νταμάρι έδωσε δουλειά σε πολλούς. Οι κάτοικοι ήταν γύρω στους 100 και λειτουργούσε Δημοτικό Σχολείο το οποίο σώζεται μέχρι και σήμερα.
Είχε καφενεία, παντοπωλεία, παιδική χαρά.
Από τις πρώτες οικογένειες ήταν Ι. Παπατριανταφύλλου, Αθ. Παπαδογιάννης, Κων/νος Ντούλιας,, Αντ Τσιαβάκης, Δημ. Παπαδημητρίου, Ι. Στούρης, Ι. Κύρκος, Δημ. Σκουβαρά, Δημ. Παπάς [σταθμάρχης] και πολλοί άλλοι.
Σώζεται και η εκκλησία της Παναγίας [Κοιμήσεως της Θεοτόκου] όπου κάθε χρόνο τον δεκαπενταύγουστο [ευτυχώς ακόμα και σήμερα] γίνεται λειτουργία με την παρουσία Πουρναριωτών αλλά και κατοίκων διπλανών χωριών
Στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο ο σταθμός ήταν στρατόπεδο αιχμαλώτων οι οποίοι δουλεύανε στο νταμάρι. Οι αιχμάλωτοι ήταν Έλληνες, Σέρβοι κ.λ.π. Οι Γερμανοί έρχονταν στο χωριό μας από τον Σταθμό και έπαιρναν νερό από τις τρεχούμενες βρύσες.
Το χωριό μας βοήθησε να δραπετεύσουν δύο αιχμάλωτοι.
Σήμερα είναι όλα εγκαταλελειμμένα. Μόνο τα δέντρα μένουν αγέρωχα να μετρούν, στους γερασμένους κορμούς τους, τα δικά τους χρόνια που πέρασαν.
[Ευχαριστώ τον Κων/νο Βασιλόπουλο για την αφήγηση]
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Πολυ καλη σκεψη να παρουσιασεις μια τοποθεσια που καποτε είχε ζωή. Λενε πως οτι "εζησε" καποτε ποτε δε πεθαινει, αν διατηρηθει στη μνημη..η συμβολή σου λοιπον καταλυτική!
ΑπάντησηΔιαγραφή