ΘΥΜΑΜΑΙ......

1η Σεπτέμβρη 1982.

Ήταν η μέρα που ήρθα στο χωριό μας και ήμουν 7 ετών.

Λίγες μέρες μετά αρχίζει το σχολείο. Πάω και τι να δω!

Βλέπω γύρω στα 50 παιδιά όλα κι όλα και 2 αίθουσες. Τρελάθηκα! Πως θα κάνουμε μάθημα; λέω.

Όσοι με ακούσανε γελάσανε. Δεν ήξερα ότι υπήρχαν 2θεσια σχολεία. Τέλος πάντων.

Μου εξηγούν και για να πω την αλήθεια μου άρεσε κιόλας.
Στο σχολείο της Αθήνας κάναμε 5 διαλλείματα των 10 λεπτών ενώ στο χωριό 2 των 40.

Όπως καταλαβαίνετε το παιχνίδι πήγαινε...σύννεφο.

Από μικρός είχα ''αρρώστια'' με την μπάλα.

Σ’ ένα διάλλειμα λοιπόν είδα τα παιδιά να πηγαίνουν να παίξουν και πήγα κι εγώ. Όλοι με κοιτάξανε και γελάσανε. Απόρησα!

Μου λένε τα παιδιά πως παίζουνε από 4η και πάνω. Εγώ όμως πήγαινα 3η. Κοιταχτήκανε λίγο οι ''μεγαλύτεροι'' και μου είπαν, ’’άντε έλα να παίξεις’’. Μάλλον με αφήσανε γιατί ήμουν καινούργιος στο χωριό.

Εκεί λοιπόν που παίζαμε πως τα φέρνει η τύχη...βάζω γκολ σ’ ένα φίλο που ήταν τόσο καλός που ο θεός τον πήρε κοντά του, τον Χρηστάρα τον Κούτρα. Όλοι όσοι παίζανε τρέξανε και με πήρανε στα χέρια, με αγκαλιάσανε. Αλλά αυτή η αγκαλιά δεν ήτανε τελικά για το γκολ, ούτε μονό από τα παιδιά.

Ήταν μια αγκαλιά του χωριού όπως αποδείχτηκε.

Είμαι περήφανος που έζησα αυτές τις στιγμές με αυτά τα παιδιά σε αυτό το χωριό. Αν κι έχω γεννηθεί κι έζησα μέχρι τα 7 μου στην Αθήνα, πάντα έλεγα πως είμαι από το Πουρνάρι.

Εδώ και 17 χρόνια που δυστυχώς ξαναζώ στην Αθήνα Όποιος και να με ρωτήσει του λέω πως είμαι από το Πουρνάρι, ούτε από Λαμία, ούτε Δομοκό . Όποιος δε ξέρει τότε του εξηγώ. Είμαι περήφανος που είμαι από το Πουρνάρι και που μεγάλωσα όπως μεγάλωσα. Τουλάχιστον μεγάλωσα σαν παιδί .

Αν ''πάθουμε'' κάτι στην Αθήνα η σε κάποια άλλη μεγαλούπολη που ζούμε, θα στενοχωρηθούν 5 άνθρωποι, ενώ στο χωριό....όλο το χωριό.

Φτάνω σε λίγο τα 34 και από τα 7 μου ζω σε μια αγκαλιά ,αυτή του χωριού μου και των συγχωριανών μου που όλοι μαζί είμαστε φίλοι.

Από τον Χρήστο Κουτσογιώργο

Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο Facebook

Ανήκει μνήμες