ΠοΥρΝάΡι ✿ ✿ ΔοΜοΚοΥ ✿: Και οι νέοι έχουν κάτι να θυμηθούν από το χωριό

Τρίτη 10 Μαρτίου 2009

Και οι νέοι έχουν κάτι να θυμηθούν από το χωριό

Όταν σκέφτομαι το χωριό γλυκές αναμνήσεις περνούν από το μυαλό μου…..

Ξυπνούσαμε πρωί –πρωί επειδή η καμπάνα του χωριού χτυπούσε και γιατί η επιθυμία μας να βγούμε για παιχνίδι ήταν μεγάλη!

Καθώς ξυπνούσαμε και κοιτούσαμε έξω από την πόρτα του σπιτιού μας, βλέπαμε τα πουλιά να πετάνε και τον ουρανό τις περισσότερες φορές καταγάλανο με κανένα ίχνος συννεφιάς….. κάτι που στην Αθήνα δεν έχω δει και αυτό έκανε και την συννεφιά της καρδιά μας να φεύγει μακριά!

Τα γέλια της παρέας ακουγόντουσαν από μακριά και δεν αργούσε και πολύ να ακουστεί το σφύριγμα…. το συνθηματικό μας.

Αυτό που όταν το ακούγαμε έξω από την αυλή για να χαιρετήσουμε τα παιδιά!
Πηγαίναμε μετά στην πλατεία… παίζαμε με την μπάλα και δεν μας ένοιαζε καθόλου ο ήλιος….νοιώθαμε ότι η παρέα μπορεί να μας προστατεύσει από όλα!

Τα μεσημέρια πηγαίναμε σπίτι μόνο για 2 ώρες… ίσα- ίσα να φάμε και να αλλάξουμε ρούχα που τις περισσότερες φορές γινόντουσαν χάλια από μπουγέλα λάσπες και ιδρώτα! Κοιτάζαμε την ώρα συνεχώς γιατί έτσι νομίζαμε ότι θα περνούσε πιο γρήγορα!
Περπάτημα με πολύ γέλιο και πειράγματα φάρσες αλλά και τσακωμούς, χαμόγελα γλυκά αλλά και χαμόγελα πονηρά. Κλάματα χαράς αλλά και κλάματα λύπης, χτυπήματα με τα ποδήλατα τσακωμοί για το ποιος θα προλάβει να καθίσει στο παγκάκι όπου πηγαίναμε καθημερινά.

Χαιρετούσαμε στους περαστικούς, εκεί έξω στην στάση, οι οποίοι ανταπέδιδαν με κορναρίσματα, δείχναμε την τρέλα μας όσο πιο έντονα γινότανε

Χορός στο δρόμο αλλά και φάλτσα τραγούδια που εμείς τα κάναμε αξέχαστα.

Στην παιδική χαρά ουρλιάζαμε, γιατί τα αγόρια μας κουνούσαν δυνατά. Στην πλατεία παίζαμε κρυφτό και μήλα.

Στο σχολείο παίζανε τα αγόρια ποδόσφαιρο και εμείς τα κορίτσια κουβαλούσαμε μπουκάλια νερό!

Τα βράδια με νυσταγμένα μάτια πηγαίναμε σπίτι και ευχόμασταν όσο πιο γρήγορα γίνεται να ξημερώσει για να ξαναπεράσουμε τέλεια… κάθε μέρα και πιο τέλεια!

Ποτέ δεν θέλω να χάσω αυτήν την παρέα…. Μπορεί χρόνια να περάσανε και να περάσουν, μπορεί ο καθένας σιγά - σιγά να πάρει τον δρόμο του, αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω τις όμορφες στιγμές που περάσαμε….. και πάντα θα τα θυμάμαι!

Από την Γιάννα Κολοβού