Πολλά παιδιά επιδιώκουν με κάθε τρόπο να περάσουν τη νύχτα στο κρεβάτι των γονιών τους. Ποιοι είναι οι λόγοι που τα οδηγούν σ' αυτή τη συμπεριφορά και πως πρέπει να αντιδράσεις;

Τα παιδιά βρίσκουν ιδιαίτερα διασκεδαστική τη διαδικασία “εισβολής” στο άδυτο του συζυγικού δωματίου. Νιώθουν απόλαυση να κοιμούνται με τους γονείς τους. Αυτή η συμπεριφορά μπορεί ωστόσο να είναι δηλωτική ότι το παιδί δεν καλύπτει επαρκώς τις ανάγκες επικοινωνίας, ότι αισθάνεται μοναξιά ή ανησυχία, ότι έχει μεσολαβήσει κάποιο σοβαρό γεγονός στη ζωή του ή ακόμη και ότι βλέπει άσχημα όνειρα.

Όμως...
... “οι γονείς μετά από ειλικρινή συζήτηση, παραδέχονται συνήθως ότι εκείνοι επεδίωξαν και είναι υπεύθυνοι γι' αυτήν την εξέλιξη”, σημειώνει η κυρία Καππάτου.

Η ενδοτικότητά τους στην παιδική απαίτηση ενίοτε κρύβει κάποια δική τους ανάγκη ή ανασφάλεια. “Αν το ζευγάρι αντιμετωπίζει προβλήματα, η παρουσία του παιδιού στο δωμάτιο μπορεί να είναι ένας εύσχημος τρόπος προκειμένου να αποφύγουν οποιαδήποτε επαφή. Επιπλέον, οι ενοχές που βαραίνουν τους γονείς λόγω των επαγγελματικών τους υποχρεώσεων και της απουσίας τους από το σπίτι είναι ένας ακόμη λόγος που ενδίδουν στην παιδική απαίτηση για κοινό ύπνο”, εξηγεί η ψυχολόγος.

Η ανάγκη του γονιού να καλύψει τη μοναξιά του μπορεί να είναι εκείνη που τον ωθεί να επιτρέψει στο παιδί να κοιμηθεί μαζί του. Ένα διαζύγιο επιφέρει αλλαγές στις συνθήκες διαβίωσης και ένα παιδί που μπορεί να είχε μάθει να κοιμάται στο δωμάτιο του να επιζητά πλέον την παρουσία του γονιού και τη νύχτα.

Ωστόσο, “μετά το διαζύγιο θα πρέπει να φροντίσουμε ώστε να μην διαταραχτεί η καθημερινότητα και οι συνήθειες του παιδιού” υπογραμμίζει η κυρία Καππάτου. “Ένα παιδί μετά το χωρισμό των γονιών του λογικό είναι να νιώθει ανασφάλεια και να είναι ευάλωτο. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι καλύτερα να κοιμάται στο δωμάτιό του, ανεξάρτητα από την ηλικία του και ασχέτως αν οι γονείς του είναι μαζί ή όχι”.

“Ο καθένας πρέπει να έχει το χώρο του. Αυτό θα διευκολύνει το παιδί να αισθανθεί ανεξάρτητο και θα το βοηθήσει στην ψυχική του ωρίμανση” εξηγεί η Αλεξάνδρα Καππάτου. “Πηγαίνοντας το παιδί στο δωμάτιό του το προτρέπουμε να αποκτήσει όρια και συμβάλλουμε στη συναισθηματική του εξέλιξη”, συμπληρώνει η Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος.

Ωστόσο, η έλλειψη χώρου και άλλα πρακτικά ζητήματα, όπως το γεγονός ότι η παρουσία του παιδιού στο δωμάτιο διευκολύνει τη μητέρα την περίοδο του θηλασμού, η ανάγκη για επίβλεψη κ.α ενδεχομένως να οδηγήσουν στη μόνιμη εγκατάσταση του λιλιπούτειου επισκέπτη στη συζυγική κλίνη. Στην περίπτωση έλλειψης χώρου καλό είναι να διαμορφωθεί από νωρίς, ειδικά για το παιδί ένα άλλο δωμάτιο του σπιτιού όπως π.χ το σαλόνι. Αν ούτε αυτό είναι εφικτό τουλάχιστον ας εξασφαλιστεί η ύπαρξη ενός δεύτερου κρεβατιού.

“Αν οι γονείς επιδείξουν αποφασιστικότητα το ζήτημα θα ξεπεραστεί”, διαβεβαιώνει η κυρία Καππάτου. Όσο πιο νωρίς ξεκινήσει η διαδικασία τόσο πιο εύκολη θα είναι η προσαρμογή του παιδιού. “Το παιδί πρέπει να εγκατασταθεί στο παιδικό δωμάτιο από τους πρώτους μήνες της ζωής του για να το συνηθίσει και να το αποδεχτεί ευκολότερα. Ωστόσο, ποτέ δεν είναι αργά. Ακόμη κι αν οι γονείς ταλαιπωρηθούν κάποιες μέρες με το σωστό χειρισμό θα έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα”.

-Αν το παιδί επιμείνει να επισκέπτεται το δωμάτιο των γονιών, η στάση τους πρέπει να είναι σταθερή και συγκεκριμένη.

-Η ύπαρξη συγκεκριμένου τελετουργικού πριν τον ύπνο καθώς και σταθερού ωραρίου θα βοηθήσει το παιδί να συνηθίσει.

-Σε κάθε περίπτωση αντιδρούμε με ηρεμία και ψυχραιμία, επιστρέφουμε το παιδί στο δωμάτιο του και αφού το καθησυχάσουμε, αποχωρούμε.
Της Άννας Μαλλιαρού
Με την πολύτιμη συνεργασία της Ψυχολόγου-Παιδοψυχολόγου Αλεξάνδρας Καππάτου