Τσομπάνης με... πτυχίο

"Μάθε παιδί μου γράμματα, αλλιώς θα σε πάρω μαζί μου στα ζώα", έλεγε, με … απειλητική διάθεση, πριν από κάποια χρόνια, ο πατέρας του 17χρονου σήμερα, Δημήτρη Κούρου, στο γιο του. Που να το φανταζόταν ότι ο γιος του, που έως πρόσφατα "έβλεπε" το μέλλον του σ' ένα συνεργείο, περιστοιχισμένος από αυτοκίνητα και μηχανές, θα αποφάσιζε να γίνει τελικά τσομπάνης. Όχι, όμως, ένας τσομπάνης απ' αυτούς που φιγουράρουν σε φωτογραφίες εποχής και πρωταγωνιστούν στις ασπρόμαυρες ταινίες του παλιού, ελληνικού κινηματογράφου, αλλά ένας σύγχρονος κτηνοτρόφος, με σφαιρική άποψη για όλα τα ζητήματα που απασχολούν σήμερα τον κλάδο της κτηνοτροφίας και γνώσεις αγγλικής, αλλά και …
κινεζικής.
"Θέλω να προκόψω και να έχω λεφτά, όχι να χτυπάω μύγες σ' ένα άδειο συνεργείο", λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο νεαρός από το Μαρτίνο Φθιώτιδας, ο οποίος διαπίστωσε νωρίς ότι ως μηχανικός αυτοκινήτων δεν θα μπορέσει να κάνει όλα όσα ονειρεύεται στη ζωή του, αφού στο χωριό του, όπως αναφέρει, "τα συνεργεία δεν έχουν δουλειά, άρα δεν έχουν λεφτά και προκοπή".
Κι έτσι, αυτό που κάποτε τού έλεγε ο πατέρας του κι έμοιαζε "απειλή", σήμερα αποτελεί για τον 17χρονο Δημήτρη όνειρο ζωής. Να αναλάβει, δηλαδή, την κτηνοτροφική μονάδα του 47χρονου πατέρα του, με 400 ζώα, και όχι μόνο να τη μεγεθύνει και να την εκσυγχρονίσει, αλλά να τη μετατρέψει σε "στολίδι" της περιοχής.
"Δεν θέλω να αφήσω το χωριό μου και να πάω στο κλεινόν άστυ", μας λέει ο νεαρός από τη Φθιώτιδα και μας εξομολογείται ότι, σήμερα, νιώθει πως ο πατέρας του τον αντιμετωπίζει ως το "συνεταιράκι" του και τον περιμένει να ολοκληρώσει τη θητεία του στο στρατό και μαζί πια, με αέρα ανανέωσης, να "τρέξουν" την κτηνοτροφική τους μονάδα, που σημαίνει σκληρή και συνεχόμενη δουλειά.
Πάντως, όταν η σκέψη ενασχόλησης με την κτηνοτροφία έγινε απόφαση ζωής, ο Δημήτρης στενοχωριόταν που θα έπρεπε να αφήσει τους φίλους του, να αλλάξει τις συνήθειές του στο χωριό και να έρθει στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή Θεσσαλονίκης, προκειμένου να σπουδάσει στο ΕΠΑΣ και συγκεκριμένα στην ειδικότητα ζωοτεχνίας.
Το συναίσθημα, ωστόσο, της … λύπης, κράτησε μόλις μια εβδομάδα, αφού τελικά ο Δημήτρης ενσωματώθηκε γρήγορα και με επιτυχία στο κοινωνικό σύνολο του οικοτροφείου, που, όπως λέει πια, "θα μου λείψει, όταν φύγω".