Στις 16 Φεβρουαρίου 1833 η Αντιβασιλεία διέταξε την κατάληψη «πάσων των εντός των ορίων του Βασιλείου θέσεων». Στις 28 Φεβρουαρίου ένα τάγμα Βαυαρών στρατιωτών υπό το αντισυνταγματάρχη Χερμπστ ξεκινά από το Ναύπλιο για την Αθήνα - που ήταν ακόμα στα χέρια των Τούρκων μετά την παράδοσή της το 1827. Μουσελίμης της Αθήνας ήταν ένας καλοκάγαθος άνθρωπος ο Εγιούπ αγάς ο οποίος μάζεψε τους Τουρκαλβανούς του και την 1η Μαρτίου έφυγε για την Χαλκίδα. Αντίθετα ο "τιτζάρ" της Ακρόπολης Οσμάν αγάς, κλείστηκε με 250 στο κάστρο και αρνιόταν πεισματικά να την παραδώσει αν δεν λάβει σχετική εντολή από το Δοβλέτι.
Τα περιστατικά τα διηγείται στα απομνημονεύματά του ο αξιωματικός Νέζερ, ο οποίος θα παραμείνει στην Ελλάδα και θα αποκτήσει από δύο Ελληνίδες, την Αθηναία Αγαθή Τρικκαλιώτη δέκα παιδιά και την Σμυρνιά Μαρία Γιαννακού δεκαέξι! Ένα από αυτά ο Κωνσταντίνος Νέζερ θα γίνει πρόγονος μιας σειράς ελλήνων ηθοποιών.
Στις 20 του Μάρτη το βαυαρικό τάγμα μπήκε στην Αθήνα που «Ευρωπαίος δεν ηδύνατο να την ονομάση πόλιν». Οι κάτοικοι τους καλωσόρισαν και τους επευφημούσαν, όμως ο Οσμάν αγάς ήταν ανένδοτος και δεν παράδιδε με τίποτα την Ακρόπολη. Τελικά μετά απο αρκετή χρονοτριβή στις 31 Μαρτίου με δική τους πρωτοβουλία οι στρατιώτες μπήκαν από μία πόρτα, βρήκαν στο αυλόγυρο ταλαιπωρημένους και κουρελιασμένους αλλά με άρματα που λαμποκοπούσαν τους διακόσιους πενήντα τζοχανταραίους. Ο Οσμάν αγάς διέμενε στο Ερεχθείο, ο ταγματάρχης Πάλιγγαν του παρέδωσε το έγγραφο που είχε για να παραλάβει το φρούριο και τελικά έληξαν όλα ομαλά.
Ο Νέζερ διορίστηκε πρώτος φρούραρχος της Ακρόπολης, ενώ με τη σειρά του και ο Οσμάν αγάς διορίστηκε ως ο πρώτος πρέσβης της Τουρκίας στο Ναύπλιο, που εξακολουθούσε να είναι πρωτεύουσα της Ελλάδας για κάποιο διάστημα. Οι δυο τους θα ξανασυναντηθούν τον Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου σε χορό που οργάνωσε η κυρία Αρμανσπεργκ και να πως περιγράφει ο Νέζερ τη σκηνή με τον Τουρκαλβανό (μάλλον) στην χοροεσπερίδα:
«Ο Οσμάν εφέντης εκύτταζε τον χορόν, αλλά, καθώς εφαίνετο, σχεδόν μετ’ αδιαφορίας. Εβλέπομεν ότι έπληττε. Μετ’ ολίγον δεν εφαίνετο πλέον εις την αίθουσαν, εγώ δε ενόμισα ότι το είχε στρίψει αλά Γαλλικά. Μετά τινάς χορούς, εγώ και τινες φίλοι μου μετέβημεν εις το κυλικείον, διαβάντες εκ μικρού δωματίου, όπου κύριοι τινες έπαιζαν χαρτιά. Εκεί επί γωνίας διαβανίου τινός, είδομεν τον Οσμάν εφέντην να κάθεται ανέτως τουρκιστί. Αφού εξήγαγε τας κάλτσας του, εθώπευσε τους δακτύλους των ποδών του δια των χειρών του, ετίναξε την κόνιν των καλτσών του, ως εάν ήτο μόνος εις τον κοιτώναν του, χωρίς να ταραχθή διόλου εκ της παρουσίας των ευρισκομένων εις το δωμάτιον και των διερχομένων εξ αυτού ανδρών και γυναικών, εφόρεσεν πάλιν τας κάλτσας και τα υποδήματά του, εσηκώθει εκ του διβανίου, μετέβη εις το κυλικείον και εζήτησεν ποτήριον λεμονάδας.»
lykawn