Αύξηση των αγροτικών θέσεων εργασίας κατά 60.000 την περίοδο της οικονομικής κρίσης καταδεικνύουν τα στοιχεία της ΠΑΣΕΓΕΣ. Ωστόσο, κατά εκτιμήσεις, η Ελλάδα εξακολουθεί να εισάγει το 50% των τροφίμων που καταναλώνονται στην επικράτεια, με την άνοδο των τιμών στα διατροφικά προϊόντα να υπολογίζεται στο 180% έως το 2030. Ο τεχνικός σύμβουλος της Πανελλήνιας Ένωσης Νέων Αγροτών Δημήτρης Μιχαηλίδης περιγράφει στο tvxs.gr τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι νέοι αγρότες, επισημαίνει τους κινδύνους για το περιβάλλον, αναφέρεται στις δυνατότητες του κλάδου να συνεισφέρει δραστικά στην πολυπόθητη ανάπτυξη και... εντοπίζει την καταλυτική διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αργεντινή του ΔΝΤ.
Παρατηρείται πράγματι αύξηση των ανθρώπων που ασχολούνται με αγροτικές δραστηριότητες την περίοδο της κρίσης;
Είναι γεγονός ότι σημειώνεται σημαντική αύξηση της αγροτικής απασχόλησης. Είναι ενδεικτική μελέτη του γενικού διευθυντή της ΠΑΣΕΓΕΣ Γιάννη Τσιφόρου, η οποία καταδεικνύει αύξηση των θέσεων εργασίας κατά 60.000 την περίοδο της κρίσης. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι αυτό το νούμερο δεν είναι απόλυτα ακριβές, με την έννοια ότι κάποιοι αγρότες ενδέχεται να «έγραψαν» στρέμματα σε συγγενείς τους για να διασφαλίσουν τη δυνατότητα επιδότησης, παρατηρείται όντως μια πραγματική, υψηλή αύξηση της απασχόλησης στον αγροτικό τομέα.

Πώς ερμηνεύετε αυτή την εξέλιξη;
Ο κόσμος ζορίζεται στην πόλη, η οποία αποτελεί ένα τεχνητό τοπίο. Τι σχέση έχει με τη φύση, για παράδειγμα, μία 10όροφη πολυκατοικία; Ο άνθρωπος δεν είναι συνηθισμένος να επικοινωνεί με το έδαφος με ηλεκτρομαγνητικά πεδία μέσω του τσιμέντου. Είναι ατυχής αυτή η διαδικασία. Ιδίως λοιπόν εν μέσω αυτής της κρίσης, ο κόσμος δυσκολεύεται και αποφασίζει να πλησιάσει ξανά τη φύση, όπου τουλάχιστον θα έχει τις ντομάτες, τις ελιές και τα κρεμμυδάκια του.
Ποιες είναι οι συνθήκες τις οποίες καλούνται να αντιμετωπίσουν οι νέοι αγρότες;
Συνθήκες που τους καθιστούν ήρωες. Καταρχάς, αναλαμβάνουν δράση γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι υπάρχουν πολλοί μη προσδιορισμένοι κίνδυνοι, καθώς ο... αντισυμβαλλόμενος «Θεός» δεν τηρεί πάντοτε τις συμβάσεις. Ρίχνει απροειδοποίητα χαλάζι, νερό κλπ. Από εκεί και ύστερα, για τους επιχειρηματίες της μεταποίησης και των υπηρεσιών υπάρχουν τα επιμελητήρια, τα οποία είναι νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και παρέχουν τεχνογνωσία, με ανταλλαγές, με επισκέψεις σε άλλες χώρες, με «άνοιγμα» των αγορών κλπ,. Για τους επιχειρηματίες αγρότες δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Δεν παρέχεται γνωστικό αντικείμενο, δηλαδή γιατί κάτι δεν δούλεψε και τελικά δεν παράγει. Δεν είναι διαθέσιμες θερμοκοιτίδες επιχειρηματικότητας, όπως είναι στη Θεσσαλονίκη το Τεχνολογικό Πάρκο, η Θέρμη και το 4G. Δεν υπάρχουν πειραματικά αγροκτήματα, όπου θα μπορούσε κανείς να δουλέψει για παράδειγμα με 10 στρέμματα σόγια, προκειμένου να δει πώς παράγεται, να μάθει τις μεθόδους κ.ο.κ. Αντίθετα, κυκλοφορούν στην αγορά μόνο κάποιες πληροφορίες του τύπου: «κάνε σαλιγκάρια». Τρέχουν, έπειτα, όλοι σαν τρελοί να κάνουν σαλιγκάρια, χωρίς όμως να τους ενημερώσει κάποιος αν αυτά είναι προσαρμοσμένα στο ελληνικό περιβάλλον. Με αποτέλεσμα να παράγουν σαλιγκάρια και τελικά να μην τους αρέσουν και να τα εγκαταλείπουν. Έστω. Και μετά; Τους ενημέρωσε κανείς  ποια θα είναι η αλληλεπίδραση με τα ελληνικά σαλιγκάρια; Μήπως θα τα φάνε και θα τα καταστρέψουν; Μήπως θα αλλάξει η πανίδα και η χλωρίδα της χώρας με την υιοθέτηση ανάλογων ανόητων λύσεων;

Η πολιτεία έχει κάνει κάποια βήματα προς αυτή την κατεύθυνση;
Όχι. Γι’ αυτό και οι αγρότες είναι ήρωες. Επειδή καλούνται να αντιμετωπίζουν όλα όσα αντιμετωπίζει ένας αγρότης μαζί με όλα όσα αντιμετωπίζει ένας επιχειρηματίας, χωρίς καμία μορφή υποστήριξης.
Αληθεύει ότι η Ελλάδα κάνει αθρόες εισαγωγές βασικών προϊόντων, τα οποία θα μπορούσε -αν όχι να εξάγει- τουλάχιστον να διασφαλίζει για την ίδια τη χώρα;
Σαφώς. Η Ελλάδα ήταν κάποτε αγροτική χώρα. Εξήγαγε αγροτικά προϊόντα. Και σήμερα, αν για κάποιο λόγο δεν μας δανείσουν αυτή την περιβόητη 6η δόση, τότε δεν θα’ χουμε να φάμε. Η Ελλάδα έχει καταρχήν πρόβλημα αυτάρκειας. Η Αργεντινή, για παράδειγμα, μπορούσε να πει στο ΔΝΤ: δεν σας πληρώνουμε ή να «παίξει» με άλλες πολιτικές. Αλλά μπορούσε επειδή ήταν «χορτασμένη»: συνέχιζε να εξάγει κρέας, σιτάρι κλπ. Ενώ η Ελλάδα εισάγει τα μισά της τρόφιμα, πράγμα πολύ σοβαρό, αποτέλεσμα της πολιτιστικής και πνευματικής ανυπαρξίας στην ελληνική πραγματικότητα. Διότι εδώ και πολλά χρόνια ίσχυε η λογική: «Αν κάνεις υπηρεσίες, τότε είσαι σωστός και ωραίος. Αν κάνεις παραγωγή, αν έχεις δηλαδή τα χαρακτηριστικά του χειρώνακτου ή του αγρότη, τότε είσαι υποδεέστερος».

Θεωρείτε ότι ο αγροτικός τομέας μπορεί να αποτελέσει διέξοδο από την κρίση;
Ναι. Μάλιστα, είναι κάτι που το επισημαίνει και η πρόσφατη έκθεση της McKinsey για το ΣΕΒ: την ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας αποτελούν ο τουρισμός, η γεωργία και η βιομηχανία τροφίμων, με δυνατότητα να αυξήσουν το ΑΕΠ κατά 3%, προσφέροντας 500.000 θέσεις εργασίας (στον τουρισμό αναλογούν οι 200.000). Η Ελλάδα μπορεί να πάει μπροστά, καθώς διαθέτει ένα εξαιρετικό μικροκλίμα και παράγει όλα τα τρόφιμα, όχι μαζικά αλλά ποιοτικά. Είναι γνωστό ότι το 2050 ο ανθρώπινος πληθυσμός θα έχει έλλειμμα 1 δις τόνους σιτηρών. Επομένως, θα λείπει η τροφή. Άρα όσοι παράγουν τροφή θα έχουν και ένα εξασφαλισμένο επάγγελμα. Άλλες μελέτες καταδεικνύουν ότι το 2030 οι τιμές των τροφίμων θα έχουν αυξηθεί κατά 180%! Είναι μια δουλειά με μέλλον η παραγωγή τροφίμων. Σε αυτό το πλαίσιο, θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να εμπεδώσουν όλοι την εξής λογική: Ο αγρότης δεν παράγει απλώς, αλλά και πουλάει ο ίδιος ό,τι παράγει.
πηγή: tvxs.gr