Σε όλες τις κοινωνίες του κόσμου, από τις πιο “πρωτόγονες” έως τις πιο “ανεπτυγμένες”, ο θάνατος είναι ένα σημαντικό γεγονός στο οποίο καλείται να συμμετέχει ολόκληρο το κοινωνικό περιβάλλον της οικογένειας που έχασε τον άνθρωπό της.

Στις μέρες μας το πένθος είναι σε ύφεση και το πένθος έχει περιοριστεί ανάλογα με τον βαθμό της συγγένειας..

Συνήθως πενθούμε από 6 μήνες έως ένα χρόνο συγγενή πρώτου βαθμού.

Στις κηδείες οι κύριοι φοράνε μαύρο κουστούμι και σκούρα γραβάτα και οι κυρίες μαύρα ή σκούρα φορέματα και ταγιέρ ή παντελόνι.

Τα κοσμήματα που επιτρέπονται είναι τα μαργαριτάρια.

Οι μόνες που πενθούν με λευκά είναι οι βασίλισσες των ευρωπαικών χωρών.

Αποφεύγουμε να επιβάλουμε σε μικρά παιδιά την παρουσία τους εκτός εάν μας το ζητήσουν.

Περιμένουμε με υπομονή και ευγένεια τη σειρά μας για να συλλυπηθούμε τους οικείους του εκλειπόντος.

Αποφεύγουμε τα συλληπητήρια δια τηλεφώνου, επιδιώκουμε να επισκεφθούμε την οικογένεια και άν είμαστε πολύ συνδεδεμένοι πηγαίνουμε στο σπίτι ή στο νοσκοκομείο.

Οι νεκροί σταματούν ανυπερθέτως να είναι κύριοι όταν αναφερόμαστε σε αυτούς

Τι γινόταν στην αρχαιότητα:

Οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν μεγαλύτερο σύνδεσμο με τους νεκρούς από εκείνον που έχουν οι σύγχρονοι Έλληνες. Σε μια ελληνορθόδοξη κηδεία συμβαίνουν τα ίδια πράγματα. Έχει σημασία το ότι η λέξη κηδεία, που χρησιμοποιείται σήμερα για να δηλώσει τα της ταφής, κυριολεκτικώς σημαίνει φροντίδα.

-Αντίθετα με τον δικό μας πολιτισμό, που μας ενθαρρύνει να παρουσιάζουμε σφιγμένα χείλη μπροστά στην απώλεια ενός ανθρώπου μας, ο ελληνικός πολιτισμός όχι μόνο ανεχόταν, αλλά επίσης και προσδοκούσε πολύ επιδεικτικές εκδηλώσεις θλίψεως. Υπάρχουν συχνές αναφορές στη λογοτεχνία για άνδρες και γυναίκες που ξεριζώνουν τα μαλλιά τους, ξεσχίζουν τα ρούχα τους, χτυπούν και μωλωπίζουν τα στήθη τους, κυλιούνται στο χώμα καί οδύρονται μέσα στη σκόνη και απέχουν από φαγητό και ποτό για πολλές ήμερες... Έφερναν δηλαδή στην κηδεία τη δική τους προσωπική αίσθηση του πόνου και της ζωής.

Τα Μπουλούκια