Ο Αύγουστος ελούζονταν
λούζοντας την αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν
άστρα και γιασεμιά.

Αύγουστε μήνα και Θεέ
σε σένανε ορκιζόμαστε

Απ' την Παρθένο στο Σκορπιό
χρυσή κλωστή να ράψουμε
κι έναν θαλασσινό σταυρό
στη χάρη σου ν' ανάψουμε. Ελύτης.
Γιατί αμίλητος;,
Μιλώντας ταυτόχρονα και τη μικρή Λάρα, τον τετράποδο φίλο μας, που έχοντας αναπτύξει  ρυθμό σάρωνε την γύρω περιοχή σε μια επίδειξη παιδικής αφέλειας, απολαμβάνοντας το αναπάντεχο δώρο, αφού η τύχη την έφερε την αυγή με τη δροσούλα  στο φυσικό της πεδίο η φωνή του Σταύρου, ήρθε να διακόψει το βύθισμα της σκέψης μου.
Α΄ μπα, τίποτα, τίποτα. Απλά μετρώ τα βήματά μου.
-Σίγουρα;
-Σε βεβαιώ.
Κι΄όμως η σκέψη μου ήταν κολλημένη στα παραλειπόμενα πρωινής διαπίστωσης που  βίωσε και μου περιέγραψε. Αφορά τη «μαφία της συγκομιδής»,  όπως αυτή στήθηκε, ενισχύθηκε, εξελίχθηκε και τελικά  επικράτησε  στον τόπο μας. Δυστυχώς όχι εντελώς  άδικα καθότι  οι αγροτικές υπηρεσίες απαξιώθηκαν. Υπάρχουν όμως κάποιοι  μαχόμενοι για την επιβίωση που  δεν έχουν την πολυτέλεια να γυρίσουν την πλάτη στα κουραστικά αγροτικά  μεροκάματα. Δεν βαρυγκωμούν αλλά συνειδητοποιώντας την κατάντια, σκληραίνουν, πεισμώνουν και   δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια επ΄ουδενί. Με αξιοπρέπεια με ήθος αξιοποιούν την κάθε ευκαιρία.

 Όπως τώρα που  το  άγνωστο νεαρό  παιδί,

  μακρυχωρήτης (χωριό έξω απ΄τη Λάρισα), δεν συμπεριελήφθη στο  συνεργείο συγκομιδής φρούτων,  από τον αλλοδαπό συνομήλικό του, ο οποίος με τις ευλογίες του κτηματία, υποδυόμενος  ρόλο άτυπου ιμπρεσάριου, επιστάτη ή εργατοπατέρα αν θέλετε,  προτίμησε να μοιρασθεί το χρηματικό ποσό, πλούσιο ή γλίσχρο δεν έχει σημασία, αποκλειστικά στους  ομοεθνείς του. Ο μικρός στην προσπάθεια του να εξασφαλίσει  μεροκάματο έπεσε θύμα μιας ιδιότυπης μεροληψίας υφιστάμενος άγρια απόρριψη, απάνθρωπη και με ρατσιστικά χαρακτηριστικά. Ξένος μες τη χώρα του. Έλεος.
Τελικά αποδεικνύεται ό,τι η  εξουσία δεν διαφθείρει τον άνθρωπο, αλλά το αντίθετο. Χρέος της Δημοκρατίας είναι να αλλάξει πριν εξαφανιστεί και αυτή όπως εξαφανίστηκαν οι παγοπώλες. Ευνομούμενη πολιτεία και κουραφέξαλα. Πολιτεία χωρίς σύνορα-ξέφραγο αμπέλι.
Η σαπίλα ρίζωσε  για τα καλά. Οι μηχανισμοί αντίστασης κατέρρευσαν αφού φάνηκαν ανίσχυροι να ελέγξουν τη γέννηση αυτού του εξουσιαστικού τύπου, ο οποίος δυστυχώς συνεχίζει να μας τυλίγει στον ιστό του.  
                                                                                  

Αύγουστος,

η πόλη αλαφρώνει τεντώνει το κορμί της σαν αδέσποτο σκυλί κάτω απ΄τον καυτό ήλιο. Μακάριοι οι πιστοί του άστεως που αρνούνται τον παροξυσμό της φυγής ξεμένοντας λόγω χρείας στην πόλη. Τυχεροί, γιατί οι άδειοι δρόμοι του Αυγούστου μοιάζουν σαν μεγάλη προσφορά στους πιστούς. Τυχεροί, γιατί από τα ήμερα πρωινά, που δεν έχουν τίποτε κοινό με την ένταση του υπόλοιπου καιρού, μέχρι αργά τη νύχτα η γλυκιά μουσική  των  τζιτζικιών, των  Παβαρότι του θέρους, μετατρέπει τον Αύγουστο σε απέραντο θερινό σινεμά για λίγους.
Ναι, αλλά ο βιολογικός κύκλος του τζίτζικα, ζώντας μοναχικά κάτω απ΄το έδαφος  αγγίζει τα 17 χρόνια. Όταν βγει στην επιφάνεια και  σκαρφαλώνει στα δέντρα μεταμορφώνεται , βγάζει φτερά και ξεκινά να τραγουδά, βρίσκεται πλέον στο τέλος της ζωής του αφού πεθαίνει 6 εβδομάδες αργότερα .Υπάρχει ενδεχόμενο να μας εξισώνουν με αθώα τζιτζικάκια; Λέτε; όχι εμείς δεν είμαστε τζιτζίκια. Μυρμηγκάκια του Θεού υπήρξαμε. Φασούλι το  φασούλι. Το νοικοκυριό, το μεγάλωμα της φαμίλιας, οι σπουδές των παιδιών η κάλυψη των πάσης φύσεως υποχρεώσεων όλα με το αχ, βαχ. Ένας διαρκής αγώνας. Μπα, δε νομίζω μας θεωρούν αποτελειωμένους. Όχι, όχι.
Δέκα Αυγούστου, πανσέληνος απόψε,
όπου και να σταθείς όπου και να γυρίσεις το ίδιο. Τα υπόλοιπα στην άκρη. Όλα έχουν λυθεί. Ε΄ και αν κάποια βρίσκονται σε κατάσταση ακινησίας εδώ είμαστε. Άσε να ξεμπλέξουμε με τις περικοπές δαπανών, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων να φέρουμε τα πάνω κάτω στο κοινωνικό κράτος και για όσους …περισσέψουν σίγουρα θα τους «φροντίσωμεν». Είπαμε να μειώσουμε τον όγκο των δημοτολογίων αλλά όχι «και να τους εξαφανίσωμεν!!!».
Για τους στρατιωτικούς, προέκυψε, στο προσφάτως ψηφισθέν νομοσχέδιο παγκόσμια πρώτη με τη ιδιαίτερη διατύπωση «Ρήτρα αξιόμαχου;;;;;». Δηλαδή σε σχέση με το νομοσχέδιο  και ειδικότερα με το  άρθρο 221 (περικοπή 50- 70% του εφάπαξ μερίσματος), σε μια λογική ήπιας προσαρμογής σε βάθος 15ετίας και ένα σωρό άλλα εξόχως ευχάριστα,  ευτράπελα και ακαταλαβίστικά για την πλειονότητα των αμνών.
 Τους απαντώ:  kiss----‘’keep it simple stupid” μίλα απλά ηλίθιε. Άδικα; Μήπως δίκαια; Διάλεξε και πες το!
Πανσέληνος απόψε λοιπόν,
 σημασία έχει να τονισθεί  το φαινόμενο. Αυτές οι εστίες του γλυκανάλατου διδακτισμού που παραδίδουν μονίμως μαθήματα συμπεριφοράς και ήθους  ομνύοντας  το ωραίο και αγαθό σε μια αδιάλειπτη εξάρτηση με το φυσικό κάλος και το περιβάλλον. Νομίζω, όμως ό,τι το περιβάλλον είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευτούμε στους επαγγελματίες οικολόγους. Λάθος; Μάλλον όχι; Εσύ τι λες;
Εκεί στη Γάζα;  Εκεί που επικρατεί το θανατικό; Σ΄έναν πόλεμο χωρίς τέλος με επίχειρα μια αδιανόητη αιματοχυσία. Σ΄ένα τόπο ρημαγμένο που ακούγονται μέχρι εδώ οι σπαραγμοί των αθώων ψυχών και το κλάμα των παιδιών σε απόλυτη αρμονία με το φρικώδη κρότο των πυροβόλων που σπέρνουν όλεθρο και ερείπια. Ερείπια ψυχικά και υλικά. Άραγε  στα νέα ρήγματα της Ουκρανίας, του Ιράκ, της Λιβύης υπάρχουν οι ίδιες προτεραιότητες; Το Αυγουστιάτικο φεγγάρι;  Εκεί που οι άδικα νεκροί συμπληρώνουν τον ημερήσιο κατάλογο στα πλαίσια μιας μακάβριας στατιστικής;  Έχουν άραγε την ευκαιρία να απολαύσουν την «μπλε», πανσέληνο ν΄ ακούσουν τους ακούραστους κιθαρίστες της φύσης τους ανεπανάληπτους τραγουδιστές του καλοκαιριού; Σίγουρα θα δουν στον ουρανό απόκοσμες λάμψεις. Δεν θα είναι όμως φορείς ρομαντισμού και γλυκύτητας αλλά πυρακτωμένο σίδερο και ατσάλι. Για τα παιδιά των  κατακρεουργημένων  περιοχών, για το παιδαρέλι που έχασε το μεροκάματο,  έχουν κάποιο νόημα οι στίχοι του Γιάννη  Ρίτσου;
Τζιτζίκια στήσαν το χορό
με το χορό, στο ντάλα μεσημέρι
και στέκουν γύρω τα παιδιά
και παίζουν παλαμάκια
Μια πεταλούδα διάφανη
πορτοκαλιά και μαύρη
στου γέρου κόσμου στάθηκε
τα φρύδια επάνω αντήλιο
κι έπαιζε και κρυφόγνεφε
της πίκρας μαντηλάκι
Εδώ  όμως είναι Ελλάδα,
 η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας που δεν δύναται να προστατέψει ένα σχολιαρούδι που έκανε 30 χιλ. για να μαζέψει αχλάδια και ροδάκινα. Έρμαιο στη μαφία του κάμπου όπου η κρίση των αξιών εκφράζεται και ως κρίση σημασιών. Λέξεις, όπως εκμετάλλευση ή αδικία, δεν έχουν πια νόημα. Αλλά πάλι μήπως για κάποιους έχουν; Εσύ τι λες;
Α΄ έχουμε και τα ‘’μερομήνια’’.
Η παρατήρηση των μερομηνίων γίνεται Αύγουστο, επειδή ο μήνας αυτός είναι ευμετάβλητος καιρικά, γενικά «αναγεννησιακός», ενώ...κρύβει καιρικά σημάδια στη φύση και των 4 εποχών του έτους. Υπολογίζεται δε, ότι το μήνα αυτόν, διαμορφώνονται και αλλάζουν τα μοτίβα κυκλοφορίας των συστημάτων στην ατμόσφαιρα. Συνεπώς τα εγκεφαλικά συστήματα επιδέχονται και αυτά σχετική τροποποίηση στο βαθμό,  πάντα που τα επηρεάζει, ας πούμε η  γενική κατάσταση. Δηλαδή τον κακό τους τον καιρό γενικά.
 Βεβαίως είναι μία ερασιτεχνική προσπάθεια μακροχρόνιας πρόβλεψης του καιρού για όλο το έτος και δεν μπορεί να αποτελέσει ασφαλή και αξιόπιστη πρόγνωση. Τυχόν αστοχίες ή παραλείψεις (είμαι προετοιμασμένος να σφάλω, διαφορετικά δεν έχω να πω κάτι νέο), θεωρούνται φυσιολογικές (αν δεν βρέξει θα χιονίσει ή θα κάνει καλό καιρό ή θα έχει συννεφιά), και με την πάροδο των χρόνων θα βαίνουν μειούμενες, αυξανομένης της εμπειρίας αλλά και  των εφικτών επιπέδων γνώσης, λογικής και μέτρου. Με λίγα λόγια όλα είναι πιθανά  με την προσαρμοστικότητα της  φύσης. Μόνο που εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα.

 Παράλληλα στη  ‘’μερομηνιακή’’ πρόβλεψη του καιρού θα πρέπει να υπολογίζεται μια απόκλιση +- 2-3 ημερών, πολύ φυσιολογική για διάστημα πολύμηνης εκτίμησης. Συνεπώς χρονικά είναι απόλυτα καλυμμένοι πάντα εντός στόχου, σε αντίθετη περίπτωση χρησιμοποιούν το κορυφαίο, «ας πούμε και καμία ανοησία να περάσει η ώρα» και όλα καλά!!!
Σήμερα που  το αυγουστιάτικο φεγγάρι θα κάνει φαντασμαγορική είσοδο στον έναστρο ουρανό, ελπίζω να γίνει κάπως καλύτερος ο κόσμος.
Αύγουστος 2014/10
Κλεάνθης Παπάγγελος