Γράφει ο  Βασίλης Καραγιάννης

Σπουδαίος ο ρόλος του δάσκαλου!
 Μας κυνηγάει σε όλη μας την ζωή με αναμνήσεις και συγκίνηση, με χαμόγελα και δάκρυα.

Αλήθεια τι να πρωτοθυμηθώ! Έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες, όμως η σχέση ζωής και αλληλεξάρτησης παρέμεινε διότι ήταν μια σχέση δημιουργική και έντονη.

Τα παιδιά είναι πλάσματα από πηλό ,όμως φτιαγμένα από το καλλίτερο υλικό. Μόνο που   είναι αδιαμόρφωτα.

Εκείνοι όμως που ξέρουν  τι πρέπει να κάνουν , ποιο είναι το λειτούργημα και ο σκοπός τους,  που ξέρουν να πλάθουν παιδικές ψυχές  και να διδάξουν τις μεγαλύτερες αρετές του κόσμου, είναι οι δάσκαλοι.

Δύο τέτοιοι σεμνοί και αξιαγάπητοι  άνθρωποι ήταν το ζεύγος Τσιρπέλη – η Ντίνα και ο Ελπιδοφόρος - οι  δάσκαλοι μας.

Το σχολείο μας ήταν καινούριο, πετρόχτιστο,  κτισμένο  μετά τον σεισμό, .  Οι δύο μεγάλες αίθουσες χωρούσαν   τρεις τάξεις η κάθε μία, με καινούρια θρανία και μαυροπίνακες, με μεγάλα φωτεινά παράθυρα προς την αυλή,  με  δύο υπερυψωμένες εισόδους με σκαλιά και δύο  επιπλέον  δωμάτια για γραφείο και κατοικία των δασκάλων.  

Η  αυλή ήταν αρκετά μεγάλη περιφραγμένη με συρματόπλεγμα. Στην άκρη της αυλής είχαν ανοίξει και ένα πηγάδι με τουλούμπα (χειραντλία) να πίνουμε νερό.

Οι δάσκαλοι ήταν νέοι άνθρωποι με νέες ιδέες. Η Ντίνα δίδασκε στις τρεις μικρές τάξεις και ο Ελπιδοφόρος στις  τρεις μεγάλες. Ήταν  αυστηροί και απαιτητικοί.  Είχαν άμεση επαφή με τους γονείς αλλά ήταν συγκαταβατικοί διότι γνώριζαν ότι αρκετοί γονείς δεν είχαν οικονομική ευχέρεια για βοηθήματα  ή και ακόμα να μη γνώριζαν πολλά γράμματα ώστε να  μπορούν να προσφέρουν την όποια βοήθεια χρειαζόταν το παιδί.

Οι δάσκαλοι είχαν αναλάβει εξ ολοκλήρου  την παιδεία μας. Ο έλεγχος δεν γινόταν μόνο στο σχολείο αλλά και στα σπίτια.

Θα έπρεπε καθημερινά  να ήμασταν διαβασμένοι να έχουμε κάνει την αντιγραφή και να έχουμε και τις ασκήσεις της αριθμητικής λυμένες. Κάτι που σήμερα είναι  αυτονόητο, για μας τότε δεν ήταν και τον ελεύθερο  χρόνο τον διαθέταμε για δουλειές του σπιτιού και για παιχνίδι. Τότε καμιά φορά δοκιμάζαμε την βίτσα  του Ελπιδοφόρου.

Οι γονείς  μας είχαν εμπιστοσύνη στους δασκάλους και  ήταν της λογικής ότι αν σ,έδερνε ο δάσκαλος  είχε τον λόγο του και αν τολμούσες να τους το αναφέρεις σε έδερναν και εκείνοι.

Ο μεγάλος μπελάς ήταν ότι θα’ πρεπε να γράφουμε με μελάνι από το μελανοδοχείο, με πένα περασμένη στον, κονδυλοφόρο και ένα στυπόχαρτο να μαζεύει τα μελάνια. Ήταν  πολύ δύσκολο για την ηλικία μας. Συνέχεια τα χέρια και τα τετράδια ήταν μουντζουρωμένα.  

Την εκδίκηση τους ,έπαιρναν οι μαθητές που αποφοιτούσαν, να σπάζουν τα μελανοδοχεία  τους, που τότε τα λέγαμε «καλαμάρια», στο τοίχο του σχολείου.

Η Ντίνα  Τσιρπέλη ήταν  σπουδαία δασκάλα . Θεωρώ με όσα μας έμαθε, έβαλε τις βάσεις για την περαιτέρω πορεία του καθενός μας.

Ο Τσιρπέλης συνέχισε την τακτική της γυναίκας του. Ήταν  αυστηρός   αλλά  ήταν δίκαιος. Είχε στόχο να μας μεταδώσει γνώσεις και όχι μόνο. Είχε μία πλατύτερη αντίληψη ως προς την σχέση δασκάλου παιδιών και τι θα έπρεπε να μας διδάξει. Μας είχε-στις μεγάλες τάξεις- τρία χρόνια . Γνώριζε το κάθε τι για τον καθένα μας  και συνέβαλε καταλυτικά στην μελλοντική μας εξέλιξη και την ποιότητα της ζωής μας.

Πρώτα μας έμαθε ιστορία. Ποιοι  είμαστε και ποιες είναι οι ρίζες μας. Τι σήμαινε Ελλάδα για όλο τον κόσμο. Μας μιλούσε για τον πολιτισμό της, για την κληρονομιά που άφησαν οι πρόγονοι μας στα γράμματα και τις τέχνες  στη ανθρωπότητα. Για τους Παρθενώνες που έχτισαν. Για τους αγώνες τους εναντίον των βαρβάρων. Για τους ήρωες και στρατηλάτες.

Στις εθνικές γιορτές για μια εβδομάδα το σχολείο ζούσε σε ρυθμούς εορταστικούς. Τους ήρωες από τον Περικλή  και Λεωνίδα στον Ελληνοπερσικό πόλεμο μέχρι τους Διάκο, Ανδρούτσο και Δαβάκη στους πολέμους εναντίον των Τούρκων και Γερμανοιταλών  τους γνωρίζαμε όλους. Οι αίθουσες των σχολείων σημαιοστολίζονταν και στηνόταν ειδική σκηνή για να παίζουμε και να απαγγέλουμε  εθνικά σκετς και ποιήματα. Μας δίδαξε ορθογραφία και αριθμητική και τόνιζε  ότι μαζί με την μελέτη αποτελούν τις βάσεις για την επιτυχία  μας στη ζωή. Θα πρέπει να μάθουμε, έλεγε, από αυτά που ακούμε  και από αυτά που διαβάζουμε τι  πρέπει να κρατούμε. Πως να γράφουμε και πώς  να λογαριάζουμε σωστά. .

Μας έμαθε χειροτεχνία και στολίσαμε τους τοίχους των τάξεων με έργα μας. Μάθαμε κηπουρική  και γεμίσαμε το περίβολο της αυλής με λουλούδια και δέντρα. Κάθε μαθητής είχε αναλάβει και ένα δέντρο. Τα ποτίζαμε κάθε Σάββατο αντλώντας νερό από το πηγάδι με την τουλούμπα..

Δεν παρέλειπε όταν ο καιρός ήταν καλός να μας πηγαίνει εκδρομές στο Άγιο Γεώργιο, στα Μύλια, στα διπλανά χωριά Γιακαρόμπα και Σκάρμιτσα  καθώς και στον σιδηροδρομικό σταθμό όπου συναντούσαμε φίλους από τα άλλα σχολεία

Μας έκανε γυμναστική και αθλοπαιδιές. Όλα τα παιδιά αθλούμαστε και μερίμνησε να γίνει ένα σκάμμα με άμμο στο προαύλιο.

Στο τέλος της κάθε χρονιάς κάναμε γυμναστικές επιδείξεις με αγωνίσματα και τσουβαλοδρομίες.

Ήταν φυσιολάτρης και δεν επέτρεπε να σκοτώνουμε τους σπουργίτες. Συγκέντρωσε  όλα τα λάστιχα (σφεντόνες) και μας μιλούσε για την χρησιμότητα κάθε πλάσματος στη φύση και ότι θα πρέπει να τα προστατεύουμε.

Λέγαμε τα κάλαντα ομαδικά και είχαμε κοινό ταμείο που χρησιμοποιείτο  στις ετήσιες εκδρομές.

Το κοινό ταμείο, κρατούσε ένας συμμαθητής. Με τα χρήματα αυτά ο δάσκαλος μας είχε οργανώσει κοντινές εκδρομές στον νομό όπως Καλαμπάκα και Μετέωρα, στην Αγριά , στον Βόλο και σε άλλα αξιοθέατα μέρη.

 Στην παραλία της Αγριάς παιδιά εμείς τότε σε ηλικία δέκα και έντεκα χρόνων για πρώτη φορά  βρέξαμε τα πόδια μας με νερό της θάλασσας κάνοντας το πρώτο μου θαλασσινό μπάνιο.

Την τελευταία χρονιά στην έκτη τάξη πήγαμε Βελεστίνο  και στην Λάρισα.

Στις πόλεις που πηγαίναμε κανόνιζε με τους τοπικούς δασκάλους να  φιλοξενούμαστε τα βράδια από τους γονείς μαθητών

Θυμάμαι στην Λάρισα ο πατέρας των μαθητών που φιλοξένησε εμένα και έναν  συμμαθητή μου, ήταν αξιωματικός της Αεροπορίας. Μας πήγε στο Αεροδρόμιο και μας ανέβασε στη θέση του πιλότου ενός καταδιωκτικού που στην ζωή μου βρέθηκα για πρώτη φορά πάνω σε πολεμικό αεροπλάνο.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ ακόμη μια φορά στην γυναίκα του Ελπιδοφόρου την Ντίνα την δασκάλα μας. Ήταν αυτό που λέγεται, «Πίσω από ένα μεγάλο άνδρα, αναζητήστε την ισχυρή γυναίκα» Μπροστάρης και στυλοβάτης ο Ελπιδοφόρος στήριγμα και συνοδοιπόρος η Ντίνα. Ήμασταν πολύ τυχεροί που οι δάσκαλοι μας, έκαναν τα περισσότερα που μπορούσαν για εμάς θεωρώντας την δουλειά τους όχι επάγγελμα αλλά αποστολή.