Καλήν εσπέρα άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας
Χριστού τη θεία γέννηση να πω στ’ αρχοντικό σας.............

Κάθε οικογένεια, μήνες πριν, αγόραζε γουρούνι το οποίο έκτρεφε μέχρι τα Χριστούγεννα. Την παραμονή, το έργο της σφαγής αναλάμβανε ο άντρας του σπιτιού.
Όπως και σήμερα το χοιρινό ήταν το κύριο μενού στο χριστουγεννιάτικο γεύμα.
Φτιάχνανε λουκάνικα, τα οποία κρεμούσαν μέχρι να στεγνώσουν, τηγανιά, μπουμπάρια, ενώ το λίπος του γουρουνιού το αποθηκεύανε σε δοχεία και το χρησιμοποιούσαν στη μαγειρική.

Τα παιδιά παρέες – παρέες τραγουδούσαν τα κάλαντα. Το χαρτζιλίκι ήταν ικανοποιητικό για την εποχή μας. Στις δύσκολες χρονιές μάλιστα, αποτελούσε και ένα εισόδημα στην οικογένεια.
Ξεκινούσαμε από νωρίς το πρωί. Δεν αφήναμε σπίτι για σπίτι. Όσοι είχαν την δυνατότητα μας έδιναν έστω και μια δραχμή, άλλοι καραμέλες και γλυκά.
Ενδιάμεσα κάναμε και διάλλειμα. Όταν συναντιόμασταν με άλλες παρέες παίζαμε λίγο και συνεχίζαμε αργότερα ή το απόγευμα.
Μην χάσουμε και το παιχνίδι μας για τα κάλαντα!!!!

Τώρα χαθήκαν οι παιδικές φωνές… Τα χωριά ερήμωσαν.
Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη το χαρτζιλίκι από τα κάλαντα, το έχουν ούτως ή άλλος.