Μπήκε η άνοιξη για τα καλά. Οι μέρες έχουν μεγαλώσει, ο καιρός είναι γλυκός, ωραίες λιακάδες, πράσινο και λουλούδια παντού, το καλοκαίρι έχει δρομολογηθεί. Όλη αυτή η ωραία ατμόσφαιρα φυσικό είναι να έχει αντίχτυπο και στη διάθεση μας. Το φως, η ζέστη, τα χρώματα, η προοπτική του καλοκαιριού είναι βάλσαμο στην ψυχή μας. Κι όμως, φαίνεται πως σε πολλούς ανθρώπους η άνοιξη και η «καλοσύνη» της δεν έχει αυτές τις ευεργετικές συνέπειες αλλά αντίθετα τους «ρίχνει».

Έχει παρατηρηθεί και επιβεβαιωθεί με στατιστικές μελέτες ότι οι επισκέψεις στα γραφεία των ψυχολόγων και ψυχιάτρων αυξάνονται μόλις αρχίσει να μπαίνει η άνοιξη. Κι αυτό, παρόλο που ξέρουμε ότι το φως δρα σαν αντικαταθλιπτικό, τόσο καθαρά ψυχολογικά, επειδή μας δημιουργεί ευχάριστα συναισθήματα όσο και χημικά επειδή επηρεάζει το επίπεδο μελατονίνης στο αίμα μας, ουσία που είναι συνυπεύθυνη για την καλή μας διάθεση.

Δεν είναι λοιπόν περίεργο που υπάρχουν άνθρωποι που αντί να χαίρονται την άνοιξη, νιώθουν περισσότερο θλιμμένοι; Όχι και τόσο. Κι αυτό έχει να κάνει με τις προσδοκίες μας, που μπορεί να είναι τόσο σημαντικές ώστε να «πηγαίνουν κόντρα» και στην ίδια τη χημεία του σώματος μας.

Έτσι, όταν ο καιρός ανοίγει και η φύση γιορτάζει, όταν όλοι γύρω δείχνουν πιο χαρούμενοι (ή εμείς τους αντιλαμβανόμαστε έτσι) τότε περιμένουμε κι εμείς απ’ τον εαυτό μας να είναι χαρούμενος κι απ’ τη ζωή μας να είναι τέτοια που να μας επιτρέπει να είμαστε χαρούμενοι. Μόνο που αυτό, δυστυχώς δεν είναι πάντα δυνατό. Η θλίψη, η βαριά διάθεση που μπορεί μέσα στο καταχείμωνο να μπορούσε να δικαιολογηθεί, μας φαντάζει αταίριαστη μέσα στην ανοιξιάτικη γιορτή. Ξαφνικά, αυτά τα συναισθήματα γίνονται αβάσταχτα γιατί μας κάνουν να νιώθουμε αταίριαστοι, σαν να μη συμμετέχουμε σ’ αυτό που κάνουν όλοι οι υπόλοιποι. Αυτό τρομάζει.

Επειδή όμως δεν είναι εφικτό για κανέναν να είναι πάντα συμβατός με τις εποχές και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, καλό είναι αν μη τι άλλο, να απαλλάσσουμε τον εαυτό μας από το παραπανίσιο βάρος των προσδοκιών: είναι εντελώς φυσιολογικό να μην νιώθουμε καλά, ακόμη κι αν είναι άνοιξη. Ας είμαστε τουλάχιστον, χάριν της εποχής, λίγο πιο επιεικείς με τον εαυτό μας.