Υπάρχουν πολύχρωμα όνειρα που σαν μπαλόνια συνεχώς ταξιδεύουν...
Είχα ένα, δικό μου




Είχα ένα, δικό μου και εγώ,
παράξενο, κόκκινο
ερχόταν κάθε πρωινό έξω από το παράθυρο μου...




Το συμβούλευα να απομακρυνθεί
να φύγει όσο γίνεται πιο μακρυά από εμένα





...μα αυτό ατίθασο,
έκανε του κεφαλιού του...
"εγώ εδώ θα μείνω κοντά σε σένα
ότι και αν λες τώρα εσύ"







...έτσι το έπαιρνα μαζί μου
έβγαινα στην πόλη...







...έτρεχα, προσπαθούσα, μάτωνα,
κουβαλούσα και αυτό μαζί μου.







Κάποιοι κατάλαβαν πως κινδυνεύει...







και προσφέρθηκαν κάποιες στιγμές
να μου το προστατεύσουν...








Πάλεψα κόντρα στους καιρούς, στους ανέμους
γαντζώθηκα, σιωπηλά, αληθινά για να μην το αφήσω...







...Υπήρξαν φορές, πραγματικά υπήρξαν
που πλησιάσαμε
στο να εκπληρωθούν οι ευχές μας,
σαν όνειρο φάνταζε το όνειρο μας...






Μα οι καιροί γίνανε σκληροί
οπότε είπα θα το παρατήσω







Πήγαινε αλλού!"Δε με αγγίζει καθόλου η απατηλή τους λάμψη!"







Με ακολουθούσε.
Θέλησα να το απελευθερώσω
να του εξηγήσω πως εδώ δε θα ευτυχίσει.







Τίποτα εκείνο ενώ το σκοτώνουν σκληρά, άδικα, αιματηρά θέλει παράλογα να ζήσει.






Οπότε μάλλον
ίσως, μπορεί,
να φύγουμε κάποτε μαζί


προς τα εκεί
που τα όνειρα ζουν
ίσως συναντήσουμε άλλα όνειρα
και ζήσει ευτυχισμένο