Πρέπει να  φροντίσεις να κάνεις το δικό σου σπίτι. Άντε παιδί μου τώρα πρέπει να νοικοκυρευτείς.. Πρέπει μάτια μου να μιλήσεις και την Ναταλία της Κατίνας. Άντε τώρα πρέπει. 500 στρέμματα σε περιμένουν. και άλλα τόσα γίδια συμπληρώνω. Πρέπει να κλείσει η αξιολόγηση. Πρέπει να κόψεις το τσιγάρο. Πρέπει να ζήσεις πριν πεθάνεις.

Πρέπει, πρέπει. Μια λέξη που απεχθάνομαι.  Μπορεί και να τη μισώ. Ίσως περισσότερο και από την υποκρισία  και  τους  ξιπασμένους νεοέλληνες. τις σύγχρονες κυράτσες.
Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά μαζί της. Το ίδιο και αυτή. Οι σχέσεις σε διαρκές Casus belli. Την ακούω ως διαταγή ή ως ευχή. με αποσυντονίζουν και τα δυο αν και τα υπηρέτησα αναγκαστικά  με αφοσίωση μέσα στην προσαρμοστικότητα των  αντιφάσεων. Με γρονθοκοπούν αλύπητα  σα να μου σερβίρουν τη γη στο κεφάλι. Με φορτώνουν με συναισθήματα χαμηλής δόνησης.. Αυτό το πρέπει με μανιάζει περισσότερο από το πρέπον. με δένει πισθάγκωνα. Νοιώθω ό,τι χάνω το συγκριτικό πλεονέκτημα, να διαλοστήλω τον  κατεργαράκο  που στοχευόμενα  διπλοπαρκάρισε  στον ίσκιο μας τον ιδιοτελή τον κουτοπόνηρο που αφού έκανε τη δουλεία του από δω παν και οι άλλοι. Χμ;
 Και να πεις ό,τι δεν ξεχωρίζουν. Εύκολο. Τυποποιημένες παλιόφατσες, σου λέω,  μορμολύκεια. Μορφές στυφνές κακορίζικες αποκρουστικές με φωνές κακόηχες και στριγκές.. Μυστικοπαθείς και μοναχικοί σαν στρείδια ή ώρες –ώρες  κοινωνικότατοι έξω καρδιά μέχρι να σε βάλουν στο τσουβάλι.  Τι λες τώρα.  Υπερβολικό; Μεταφυσικό; μεταφυσική δεν είναι και η διαφυγή των αδυνάτων προς ένα κόσμο φανταστικό ανύπαρκτο που περιμένουν να βρουν την ευτυχία που δεν είναι ικανοί  να ζήσουν σ΄αυτή τη ζωή;

Ας πάνε στον αγύριστο. Ναι Αλλά πρέπει.
Αλλά πρέπει να μη  τους γυρίζεις την πλάτη. Παιδιά του θεού είναι και αυτά. Ας πάρουν τις ευκαιρίες τους. Ναι αλλά  περιφρονώ τα γλοιώδη πάρε δώσε και τις κινήσεις τους –κινήσεις απολιθωμένης σφηκοφωλιάς. αυτό το ατελείωτο σου ʼπα μου ʼπες, που συκοφαντεί, υπονομεύει, εξοντώνει και σέρνεται σαν λίγδα στο πάτωμα,  με απωθεί. Οργίζομαι μ΄αυτούς τους θλιβερούς προπαγανδιστές, ιδιαίτερα  όταν βλέπω τις επιπτώσεις, στα καλά παιδιά στους ανύποπτους,  που δεν ασχολούνται με τις λεκιασμένες ομαδούλες του «μικρόκοσμου». Αυτό το πυκνό υφάδι  ψιθύρων, «κολλεγιάς», σπερμολογίας, παίζοντας αδιάκοπο κρυφτούλι με την αλήθεια και την αξιοπρέπεια ξεχνάει ό,τι αυτό το παιγνίδι κάποτε τελειώνει και τελειώνει με φτύσιμο (sic).. Γι΄αυτό πρέπει να κρατάμε  το τεφτέρι με τους λογαριασμούς. Παλιό, ξεθωριασμένο αλλά καλογραμμένο.  Έτσι Πρέπει. Ένα μικρό διαβατήριο για τις μέρες του πηχτού ζόφου. Αντίδοτο απέναντι στον ιλαρό εξυπνακισμό.
Πρέπει όμως  και  να συγχωρείς γιατί αυτό επιβάλει ο αξιακός κώδικας. Γιατί το διδάχτηκες στο σπίτι. Το αφες αυτοίς έχει δημιουργήσει το προφανές. Είναι αξεπέραστο. Και αν το ξεγελάσεις έρχονται εκείνα τα μικρά ζιζάνια και σου κατατρώγουν τα σωθικά.. Ά ρε αγαθιάρα  ψυχή,  εσύ μας οδηγείς στο  λαβύρινθο των τύψεων... Εσύ βγάζεις οφσάιντ τη λογική. Δυστυχία.  Ας είναι. πολύ αργά για να αλλάξουμε. Πρέπει όμως. Αυτή είναι η περίπτωση των καθυστερημένων πρέπει. Όπως η ετεροχρονισμένη ΑΤΑ, του Ανδρέα. Κάνουμε πράγματα στα 60 που θα έπρεπε να τα είχαμε κάνει στα 40.
Πρέπει! Ωπα ρε πατριώτες θα πει ο άλλος! Εμένα ποιος πρέπει να με συγχωρέσει που φάνηκα ανακόλουθος σε σωρεία ατομικών  εκφάνσεων. Πως μπορεί να με διασώσει από τους ολετήρες  η μεγαλοθυμία μου  αν τη διαθέτω και σε τι βαθμό, η ψυχική μου καθαρότητα, αν και πόσο, τα κοινωνικά παράσημα, αν και πόσα,  όταν σύντομα  σε όλη την κοινωνική διαστρωμάτωση το  ήθος που βρήκε το διάολο του απ΄τα πρέπει, μπαίνει σε φάση ελλειμματική, ενώ σκοπιμότητες, συμφέροντα και αλληλοσπαραγμός προσφέρουν μεγαλύτερα.. επιτόκια ως σταθερές κοινωνικές συμπεριφορές; Η εμπιστοσύνη και η αξιοπρέπεια είναι σαν το χαρτί. Αν τσαλακωθεί ποτέ δεν ξανασιάζει..  Καταφύγιο λοιπόν  μόνο στα λημέρια σου; Στους δικούς σου ανθρώπους;

Ο τόπος «οικογένεια», σίγουρα δεν χαρακτηρίζεται τόσο από γεωγραφικές συντεταγμένες, αλλά είναι ένα τοπίο αγιασμένο ψυχικά, ένα τοπίο αγαλλίασης,  από το οποίο ξεκινήσαμε, αντιγράφοντας μοντέλα συμπεριφοράς και κουβαλώντας εφ όρου ζωής συναισθηματικά, τραύματα και αγωνίες. Οι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν τι ακριβώς έκανες και τι είπες  άλλα πάντα θα θυμούνται πως τους έκανες να αισθάνονται. Αν δεν τους γύρισες την πλάτη. Αν τους μαλάκωσες την καρδιά. Αν τους μίλησες με αγάπη.

Αγάπη!  Λέξη του Θεού.  αγίασμα, βάλσαμο. Αιώνια προσμονή μπας και  ραντιστούμε  με λίγες σταγόνες, έστω δανεικές, ώστε να ομορφύνει ο κόσμος και η  ύπαρξής μας.  Με αξιοπρέπεια με ήθος  χωρίς πίκρα κανένα αυτοοικτιρμό καμία διάθεση για κοινοτυπίες της δυστυχίας. μονάχα πότε-πότε καμιά σκιά ευγενικής μελαγχολίας  όταν το μυαλό πετάγεται μέχρι τον τόπο που αφεντεύει  η αφθονία των πρέπει.
 Όταν αγαπάς (συμβόλαιο), αβίαστα θα προσφέρεις και συ αυτή την πολύτιμη χρυσόσκονη που ως διαρκής λαμπιδόνα καθοδηγεί τη ζωή σου. Αυτό το κοινωνικό πρόσφορο θα το καταθέσεις  στην υπηρεσία  του καλού ως πανανθρώπινο θυσιαστήριο μπας και στη νέα αρχιτεκτονική μπορέσεις να ηγεμονεύσεις το δικό σου κόσμο και όχι τον κόσμο που δημιούργησαν  τα πρέπει. Γιατί  να πάρει η ευχή, κάποιοι  Πρέπει να χάσουν στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσουν και στην αγάπη; Μην  αμφιβάλεις ό,τι μπορούν να συμβούν ταυτόχρονα.
Μαζί με την αγάπη είναι χωρίς αμφιβολία η λέξη που πολλοί προτιμούν. Αρέσει αναμφίβολα πιθανόν επειδή αποτελεί το κατώφλι της σοφίας. Οφείλουμε να δυσπιστούμε απέναντι σ΄αυτούς που  διατείνονται ό,τι ποτέ δεν αμφιβάλουν. Πρόκειται για επικινδύνους ψευτοπαλληκαράδες. Τα γνωστά αρπακτικά..  Υπ΄αυτή την έννοια η αμφιβολία είναι απαραίτητο σχολείο και η εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση υπεροχής. Αυτός ο μεταφυσικός πειρατής πρωταγωνιστεί σε πολλά παράξενα καμώματα  έτσι ώστε αναλύοντας με όρους του χθες και  ερμηνεύοντας με δεδομένα του σήμερα  αχρηστεύει πολλά πρέπει. 
Τελικά μήπως Πρέπει να γνωρίσεις τους λάθος ανθρώπους για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς;
Τότε μπορεί να βρεθούν οι λεβέντες με τους λεβέντες και οι  φτωχοδιάβολοι   στο σκοτάδι. .
Κλεάνθης Παπάγγελος 
Φεβρουάριος 1/2017