Parkour ?

Ένα νέο σπορ κάνει θραύση σε πολλές χώρες του κόσμου. Απαιτεί ενέργεια, ακροβατική διάθεση, μπόλικη τρέλα και κολλητούς γιατρούς στο ΚΑΤ.
Μέχρι τώρα πιστεύαμε πως ο άνθρωπος είναι μεν εξαιρετικά ανθεκτικό είδος και με ανώτερες εγεφαλικές ικανότητες, όμως το μυϊκό του σύστημα δεν φτάνει εκείνο των ζώων. Δεν μπορεί να πηδήξει στο κενό και να σηκωθεί σαν αιλουροειδές. Δεν μπορεί να αναρριχηθεί όπως ένας πίθηκος ή μια σαύρα. Δεν μπορεί να πηδήξει από δέντρο σε δέντρο όπως ένας σκίουρος. Δεν μπορεί να περπατήσει κάθετα, όπως ένα μυρμήγκι. Μέχρι τώρα αποδίδαμε όλες αυτές τις ικανότητες σε φανταστικούς υπερήρωες, ή σε μυστηριώδεις κάστες πολεμιστών, όπως οι Νίντζα.
Κι όμως, όλοι μας μπορούμε να τα κάνουμε όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα. Όλα τα δεδομένα ανατρέπονται με το parkour.
Το parkour διαδόθηκε με μεγάλη ταχύτητα στη νεολαία, όπως συμβαίνει με όλα τα trends. Μάλιστα, υπολογίζεται ότι σήμερα ασχολούνται
δεκάδες χιλιάδες παιδιά στον κόσμο με το συγκεκριμένο sport. Πρόκειται για ένα ταχύτατα αναπτυσσόμενοextreme sport. Χιλιάδες νέοι κάνουν parkour και πηδούν από παγκάκια σε τοίχους και από τοίχους σε σκάλες, ανεβαίνουν μάντρες περπατώντας και αναρριχώνται με μια ευκολία που θα ζήλευε ακόμα και ο Spider Man στις ταράτσες σπιτιών και πολυκατοικιών! Τα κόλπα όσο περνάει ο καιρός αυξάνονται. Μαζί με αυτά βέβαια αυξάνεται και ο κίνδυνος των τραυματισμών.
Το parkour, στην αρχική του μορφή αποτελούσε άσκηση του γαλλικού στρατού, μέχρι τη στιγμή που εξαπλώθηκε σε πολλές πόλεις της Αμερικής το 2004. Οι οπαδοί του είναι συνήθως άτομα που έχουν ανακαλύψει το sport από το internet και φτιάχνουν τοπικά clubs με σκοπό να πηγαίνουν όλοι μαζί για… πηδήματα. Στην ουσία, γι’ αυτούς ο κόσμος είναι μία τεράστια παιδική χαρά.
Το να τρέχουν, να πηδούν και να κυλιούνται στο τσιμέντο ή σε ψηλούς τοίχους –συνήθως χωρίς προστατευτικό εξοπλισμό- δε φαίνεται να θεωρείται έξυπνη κίνηση από κανέναν. Αλλά το parkour και μία συναφής δραστηριότητα που είναι το freerunning έχουν αποκτήσει τη γοητεία τους από videos, διαφημιστικά και ταινίες, όπως είναι το «Casino Royale», γοητεύοντας όλο και περισσότερα νέα παιδία, κυρίως αγόρια. Αν και αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των κοριτσιών που αρχίζουν να ασχολούνται με αυτό, τα οποία αναζητούν νέες περιπέτειες και εναλλακτικούς τρόπους για να διατηρούν τη φυσική τους κατάσταση.
Τι είναι το parkour
Ο ορισμός του parkour συχνά αναφέρεται ως το «να πας από το σημείο Α στο σημείο Β όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά μπορείς χρησιμοποιώντας μόνο το σώμα σου», αναφέρει ο Mark Toorock, προπονητής parkour και ιδιοκτήτης του www.americanparkour.com. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο ορισμός δεν είναι απολύτως ακριβής. Για παράδειγμα, ο πιο γρήγορος τρόπος για να βρεθείς από εδώ, τρία οικοδομικά τετράγωνα πιο κάτω, είναι να τρέξεις ευθεία και όχι να σκαρφαλώνεις και να πηδάς πάνω από όποιο αντικείμενο βρίσκεται μπροστά σου. «Το κάνουμε για προπονητικούς σκοπούς, καθώς το να ανεβοκατεβαίνουμε σκαλιά δε μας προκαλεί τον ενδιαφέρον.»
Το freerunning αποτελεί ένα παρακλάδι του parkour το οποίο σχετίζεται με δημιουργικές κινήσεις όπως είναι οι τούμπες, οι περιστροφές κι άλλα γυμναστικά ακροβατικά.
Ποιός ξεκίνησε αυτή την τρέλα;
Κι όμως το parkour έχει ιστορία που ξεκινά πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο! Επνευστής του parkour θεωρείται ο αξιωματικός του γαλλικού ναυτικού George Hebert, οποίος στις αρχές του 20ου αιώνα βρέθηκε με μετάθεση στις γαλλικές αποικίες της Αφρικής, όπου και παρακολούθησε ενθουσιασμένος τοπικές φυλές σε ασκήσεις ευλυγισίας. Αυτό που του έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το γεγονός ότι διέθεταν απίστευτες σωματικές ικανότητες «χωρίς να γυμνάζονται, απλά ζώντας μέσα στη φύση». Ο Hebert έβαλε τις βάσεις της «methode naturelle», του προπονητικού προγράμματος του parkour, που ενσωματώθηκε στη βασική εκπαίδευση του γαλλικού στρατού στους δυο παγκόσμιους πολέμους.
Τι πρέπει να διαθέτει κανείς;
Πρέπει να έχει εξαιρετικά ευλύγιστο μυϊκό σύστημα, εξαιρετική αλτικότητα, μικρό βάρος, και το κυριότερο: Αριστη αίσθηση του χώρου. Parkour σημαίνει να μπορείς να μετακινηθείς αστραπιαία από το ένα σημείο στο άλλο, με όλα τα ενδιάμεσα εμπόδια να λειτουργούν όχι σαν εμπόδια, αλλά σαν …επικουρική διευκόλυνση. Όμως θα πρέπει να ξέρεις πού ακριβώς θα προσγειωθείς. Αν σου ξεφύγει το χέρι, ή δε φτάσεις εκεί που πρέπει, από κάτω παραμονεύει το κενό.
Τι είδους προπόνηση απαιτείται;
Δεν είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις. Πέρα από τις βάσεις της άριστης φυσικής κατάστασης που μόλις προαναφέραμε, οι αθλητές του parkour χρησιμοποιούν όρους όπως «σωμα-νους» για να δώσουν έμφαση στην συνεργασία μυϊκού και νευρικού συστήματος. Δεν υπάρχουν καν προκαθορισμένες κινήσεις που μαθαίνονται. Αυτό που στοχεύει ο αθλητής είναι να εκπαιδευτεί στην κατάλληλη αντίδραση αντιμετώπισης του κάθε εμποδίου με το σωστό timing. Το timing παίζει τεράστιο ρόλο, διότι είναι η γρήγορη αλληλουχία των κινήσεων που εξασφαλίζουν την μετάβαση από το ένα εμπόδιο στο άλλο. Επίσης σημαντική είναι η κατανομή της ενέργειας: Αν πηδήξεις απέναντι σε ένα πεζοδόμιο, σταματήσεις και προσπαθήσει να πηδήξεις και πάλι, δεν έχεις αποτέλεσμα. Αν όμως την ώρα που προσγειώνεσαι χρησιμοποιήσεις την κινητική σου ενέργεια για να δώσεις νέα φόρα στο σώμα σου, τότε η απόσταση του επόμενου άλματος πολλαπλασιάζεται. Παράλληλα, υιοθετείς τρόπους για να ελαχιστοποιήσεις τις πιέσεις που δέχονται σπονδυλική στήλη και πόδια κατά τις πτώσεις, με τεχνικές πτώσης π.χ με βαθύ κάθισμα ή με τούμπα, που χρησιμοποιούν ως ένα βαθμό τόσο οι αλεξιπτωτιστές όσο και οι μοτοσικλετιστές.
Υπάρχουν κίνδυνοι;
Καθώς οι πιστοί του parkour διασκεδάζουν την ανατριχίλα και την ελευθερία που τους προσφέρει το sport, αυτό ενέχει ορισμένους κινδύνους, ειδικά για τους ανεκπαίδευτους. Οι μεγαλύτεροι αθλητές parkour μπορεί να πηδούν κι από ταράτσα σε ταράτσα, κάτι που οι περισσότεροι δε σκέφτονται καν να δοκιμάσουν. «Το μήνυμά μας είναι ξεκάθαρο –πρέπει να προπονούνται με ασφάλεια», αναφέρει ο Toorock. Και παρόλο που δεν υπάρχουν καθόλου στατιστικά στοιχεία τραυματισμών απ’ το parkour, οι ειδικοί πιστεύουν ότι ο αριθμός κάθε άλλο παρά μικρός θα είναι.
Ούτε ένα λεπτό αδράνειας
Με όλα αυτά τα πηδήματα και πεσίματα, οι συμμετέχοντες διακινδυνεύουν να καταλήξουν με κατάγματα, σπασίματα γονάτων και αστραγάλων, τραυματισμούς συνδέσμων, συμπεριλαμβανομένων κι άλλων προβλημάτων που μπορεί να δημιουργηθούν. Και το sport μπορεί να γίνει ιδιαίτερα επικίνδυνο, αν κάποιος επιχειρήσει να πηδήξει από ένα κτίριο σε ένα άλλο.
Είναι πολύ μεγάλο λάθος των αρχάριων, που εντυπωσιασμένοι από τους επαγγελματίες του parkour, δοκιμάζουν να κάνουν πράγματα πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι κανονικά θα έπρεπε. Μερικοί δε μπορούν να αντιληφθούν πόση δουλειά χρειάζεται πριν φτάσεις στο σημείο να κάνεις ακροβατικά με το λιγότερο πιθανό κίνδυνο. Επίσης, καλό θα ήταν όλοι να φορούν κράνη, επιγονατίδες και προστατευτικά για τους αγκώνες τους.
Το parkour ενθαρρύνει τη φυσική άσκηση περισσότερο από οποιοδήποτε άθλημα, καθώς δεν είναι απαραίτητο να είσαι κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους. Συγκεκριμένα, είναι για εκείνους τους τύπους που γουστάρουν να γυμνάζονται αλλά η λέξη «γυμναστήριο» τους κάνει να βγάζουν φλύκταινες.