Η ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου Κύνου στις Λιβανάτες Φθιώτιδας, ενός από τους σημαντικότερους στην Κεντρική Ελλάδα, αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα. Ύστερα από μαραθώνια συζήτηση στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ), τα μέλη του ενέκριναν, με τροποποιήσεις, τη σχετική προμελέτη με την προϋπόθεση να υποβληθεί εκ νέου για έγκριση στο Συμβούλιο.
Ο Κύνος ήταν το σπουδαιότερο λιμάνι της Οπουντίας Λοκρίδας και μία από τις οκτώ πόλεις των Λοκρών, που συμμετείχαν στην τρωική εκστρατεία. Μυθικοί κάτοικοί της ήταν οι γενάρχες των Ελλήνων, Δευκαλίωνας και Πύρρα, καθώς και ο ήρωας Αίαντας ο Λοκρός, που διέπρεψε στην Τροία.
Οι ανασκαφές στο βορειοδυτικό τμήμα του παραθαλάσσιου λόφου, όπου εντοπίστηκαν τα αρχαία λείψανα, έχουν φέρει στην επιφάνεια ευρήματα, που δηλώνουν τη συνεχή κατοίκηση της περιοχής από την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού (3000-2800 π.Χ.) μέχρι τους Βυζαντινούς Χρόνους (5ος - 6ος αι. μ.Χ.).
ΑΠΕ ΜΠΕ

ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Κύνος αναφέρεται από τον 'Ομηρο, ως μια από τις πόλεις
της ανατολικής Λοκρίδος που μετείχαν στην Τρωική εκστρατεία (Ιλιαδα, ΙΙ, 531-533). Η ανατολική Λοκρίδα αποτελούσε τμήμα του μυκηναϊκού κόσμου και ο Κύνος ήταν το κυριότερο λιμάνι της, που σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές κατοικήθηκε από τον Δευκαλύωνα και την Πύρρα (Στράβων ΙΧ, 4,2) ή από τον ήρωα Λοκρό που έδωσε το όνομά του στην περιοχή. Σε χαμηλό παραθαλάσιο λόφο στη θέση Πύργος ή Πάτι στην παραλία Λιβανατών, βορειοανατολικά της σύγχρονης κοινότητας, οικοδομικά λείψανα ταυτίστηκαν με την αρχαία ομηρική πόλη Κύνο, το σπουδαιότερο λιμάνι της Οπουντίας Λοκρίδας.
Ανασκαφική διερεύνηση στο βορειοδυτικό τμήμα του λόφου έδειξε ότι η θέση χρησιμοποιήθηκε συνεχώς από την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού (3000-2800 π.Χ.) μέχρι τους Βυζαντινούς χρόνους (5ος - 6ος αι. μ.Χ.).
Τα καλύτερα σωζόμενα αρχιτεκτονικά λείψανα ανήκουν στην Υστεροελλαδική ΙΙΙΓ, δηλαδή στο 12ο αι. π.Χ. Οι προγενέστερες περίοδοι της Ύστερης Εποχής του Χαλκού (14ος και 13ος αι. π.Χ.) αντιπροσωπεύονται από σπαράγματα τοίχων, δάπεδα και κεραμική. Σε βαθύτερα στρώματα βεβαιώθηκε η Μεσοελλαδική χρήση του χώρου, με την διερεύνηση έξι (6) κιβωτιόσχημων τάφων.
Ο λόφος περβάλλεται από τείχος πρώιμης ελληνιστικής εποχής κτισμένο με μεγάλες λαξευτές λιθόπλινθους, κατά το ισόδομο σύστημα. Η κατοίκηση του χώρου κατά τη γεωμετρική, αρχαϊκή και κλασική περίοδο βεβαιώνεται μόνο από την περισυλλεγείσα κεραμική, χωρίς παρουσία οικοδομικών λειψάνων, διότι ο λόφος ισοπεδώθηκε συστηματικά κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο και τους παλαιοχριστιανικούς χρόνους, μετά το πέρας των οποίων εγκαταλείφθηκε.
Συντάκτης
Έ. Καράντζαλη, αρχαιολόγο
ΠΗΓΗ